Najnowsza książka autorki słynnej „Dziewczynki w czerwonym płaszczyku” czy „Dobrego dziecka”, malarki i pisarki z dużym bagażem doświadczeń, ofiary Holocaustu, mimo że jest delikatna, subtelna, niesie ogromny ładunek emocjonalny. To autobiograficzna opowieść o spotkaniu dwojga ludzi, ich wspólnej drodze i nierównej walce ze śmiertelną chorobą. Opis doświadczenia, jakim jest uczestniczenie przez dwanaście miesięcy w chorobie i umieraniu. To raport z rozpaczy rozpisany na kilka emocjonalnych rozdziałów o rzeczach, spotkaniach, wzruszeniach i zdarzeniach związanych z człowiekiem umierającym.

Autobiograficzne refleksje Romy Ligockiej, która towarzyszy choremu przyjacielowi i razem z nim walczy o każdy kolejny dzień, są głęboko ludzkie i łapią za serce. „Samotni byliśmy oboje. Nienależący do nikogo – melancholicy, wrażliwcy. Nasze spotkanie miało choćby na chwilę przezwyciężyć samotność. Potem okazało się, że miało, też choćby na chwilę – przezwyciężyć śmierć” – pisze Ligocka.

Książka dotyczy choroby, umierania, straty, ale – paradoksalnie – także zachwytu nad urodą codzienności, pogoni za każdym dniem. Stawia ważne pytania: o miłość, związki teraźniejszości z przeszłością, wreszcie o życie, które jest „umową z losem drobnym druczkiem zapisaną. Warunków jej nie znamy”.