Joanna Bartoń z ogromną wrażliwością prowadzi czytelnika przez meandry ludzkiej psychiki. Narratorką opowieści jest Anna Hipner, 35-letnia pisarka, która dzieli się swoimi codziennymi przeżyciami, duchowymi rozterkami i refleksjami o nieustannym zmaganiu się ze sobą. Targają nią sprzeczne emocje: z jednej strony poszukuje sensu życia w Bogu, to znów w relacji z innymi ludźmi, z drugiej strony od Stwórcy się oddala, mówi o „pociągu do nieistnienia”, ma za sobą kilka prób samobójczych. To rozedrganie wewnętrzne i prowadzenie wewnętrznych monologów stanowi główną oś powieści.

„Katar duszy” to powieść o nieustannej walce z wiarą, wątpliwościach i poszukiwaniu duchowej drogi. Autorka pisze też wiele o relacjach: relacjach w rodzinie, relacjach intymnych między mężczyzną a kobietą i relacjach przyjacielskich – między mężczyzną a kobietą, ale też między autorem a wydawcą. Pisarstwo, proces pisania, tworzenia postaci to ważna część życia głównej bohaterki. Powieść stawia pytanie o krytykę współczesnej literatury: „Czasami robię się wściekła na rodzimą literaturę i zaczynam pierdolić (serdecznie!) realizm magiczny na polskiej prowincji, książki o patologii napisane przez dzieci z dobrych domów, powieści historyczne i/lub szkatułkowe, tak zwany nurt chłopski, pisanie koturnowe, czyli takie, które w każdym zdaniu krzyczy, że chce być WIELKIE i ponadczasowe, narcystyczne autofikcje…”.

Prozę Joanny Bartoń charakteryzuje analiza ludzkich lęków, spraw intymnych, drażliwych dla czytelnika, autorka nie boi się podejmowania trudnych tematów, takich jak relacje rodzinne czy poszukiwanie tożsamości. Łączy przy tym lekkość narracji z powagą tematyki. Autorka debiutowała powieścią „Do niewidzenia, do niejutra” w 2015 roku, w której zbudowała sarkastyczny obraz współczesnych relacji damsko-męskich, jej kolejna książka, „Drzazgi” (2018), porusza temat skomplikowanej relacji matki z synem. Z kolei w „Niskorosłej” (2021) opisała zmaganie się bohaterki z achondroplazją. Wymagająca, szczera, realistyczna proza.