„Chciałabym pokazać – pisze we wstępie autorka
– jak cechy klasycystyczne wynikają z tej poezji Leopolda Staffa, jak naturalnie
z nią koegzystują”. Autorka ma świadomość diachronicznych zmian zachodzących w twórczości poety, ale indywidualny dobór tekstów, dokonywany spośród całej jego twórczości, miał służyć zbudowaniu syntetycznego obrazu poglądów twórcy na temat klasycyzmu. Dzięki ciekawemu zestawieniu utworów („Wiklina”, „Godiwa”, „W cieniu miecza”), twórczość Staffa nabiera zupełnie innego niż dotychczas wyrazu. Z uznawanej powszechnie za spokojną, pełną harmonii i klasyczną,
staje się pełna akcentów dramatycznych, nieobce są też jej dysharmonia i poczucie braku. Refleksje
zawarte w tej pracy rewidują utarte sądy o poezji autora „Wysokich drzew” i jej klasycyzmie.