Współczesne lato to wakacje i urlopy. W II RP od innych pór roku odróżniało się jedynie temperaturą.

Wypoczywała głównie socjeta: artyści, przemysłowcy, ziemianie, politycy. Oni przede wszystkim utrzymywali kurorty. Z sezonu na sezon coraz nowocześniejsze. Ale nie wszędzie było tak kolorowo. Ludzie z pierwszych stron gazet i trasy przemierzane luksusowymi, szybkimi wagonami kolejowymi o aerodynamicznych kształtach, liniami LOT-u, ale także własnymi samochodami. Wypoczywano w: Zakopanem, Druskiennikach, Juracie, Krynicy, Zaleszczykach, Truskawcu, Kosowie Huculskim, Ciechocinku, Kazimierzu, Jastrzębiej Górze, Augustowie, Nałęczowie…

Opisując ostatnie przedwojenne lato, Marcin Zaborski na szczęście zboczył z głównych szlaków turystycznych i odnalazł żyjących świadków epoki. Bazując na ich wspomnieniach oraz memuarystycznych i prasowych archiwaliach, stworzył opowieść pokazującą, że końcowe tygodnie międzywojnia w Polsce przypominały kankana tańczonego na kraterze budzącego się ze snu wulkanu. W wybuch wojny wierzyli bardzo nieliczni, powszechny optymizm gwarantowała rzekomo silna armia oraz pewne sojusze z Francją i Wielką Brytanią, hałaśliwie eksponowane przez sanacyjną propagandę.