Korespondencja niejednokrotnie doskonale odzwierciedla losy jej nadawców względnie adresatów. Nie inaczej zdarza się w przypadku niniejszej publikacji. Ukazującej dzieje pary polskich Kresowian jakże charakterystyczne dla naszej najnowszej historii. Wandę Bogaczewiczównę oraz Edmunda Króla kilka tygodni przed wybuchem II wojny światowej połączył w Grodnie węzeł małżeński. On wkrótce znalazł się na froncie, a po kampanii wrześniowej przedostał się na Węgry, gdzie został internowany. I stamtąd pochodzą pierwsze listy „Muszka” – jak się podpisywał – do „Dunki” – tak określał żonę. Druga część listów powstała w pierwszych miesiącach powojennych w Wielkiej Brytanii, dokąd Król trafił razem z II Korpusem generała Władysława Andersa, którego był podkomendnym m.in. pod Monte Cassino. Wcześniej uciekł z obozu internowania i via Zagrzeb i Split dotarł do Afryki. W szeregach Brygady Karpackiej pod dowództwem gen. Stanisława Kopańskiego, walczył pod Tobrukiem. Potem kwaterował na Bliskim Wschodzie, skąd kontaktował się z połowicą, pozostałą w Borysławiu – okupowanym wówczas przez Niemców – za pośrednictwem Czerwonego Krzyża. Lapidarne depesze – dowodzące siły uczucia – są reprodukowane w tomie. Świetnie obrazującym zarówno chlubę naszego oręża, jak i dylematy, z którymi przyszło zmierzyć się Polakom wraz w końcem II wojny światowej. Dodajmy, że listy, starannie opracowane pod kątem historii i geografii autorów, upublicznił – wiele lat po śmierci rodziców – ich syn Jan Król, obiecujący polityk PAX-u, który rozczarował mnie, gdy wstąpił do Unii, zrazu Demokratycznej, a potem Wolności. Był posłem na Sejm X, I, II i III kadencji (1989–2001), a w latach 1997–2001 wicemarszałkiem Sejmu III kadencji.