Tom zawiera formy dramaturgiczne autora „Zaczarowanej
dorożki”, pisane dla estrady, radia, teatru
i filmu, w większości utwory mało znane,
bo zebrane z publikacji rozproszonych po rozmaitych
czasopismach, przed – i powojennych.
Są także teksty prezentowane po raz pierwszy,
wydobyte z archiwów różnych instytucji lub zbiorów
członków rodziny Gałczyńskiego. Natrafiamy
m.in. na krótkie farsy i humoreski, jak będący
zarysem przyszłej Zielonej Gęsi utwór „Więc
przepijmy babci domek mały”, wydobyty z łamów „Wróbli na dachu”
z 1931 roku; na „Noc staruszka Orygenesa” („Kurier Poranny”, 1935);
na „Gwiazdkowy autokar” („Film”, 1949). Są „Sielanki biurokratyczne”
(„Szpilki”, 1950), jest „Zabawa w punktualną babkę” („Płomyczek”,
1950), a także „Babcia i wnuczek” („Przekrój”, 1954). Jest znany
monolog „Kociubińska Hermenegilda”, wykonywany w 1947 roku
w krakowskim Teatrze Siedem Kotów przez Irenę Kwiatkowską, jak
i nieznany zupełnie „Rower” z 1946 roku, napisany dla tej samej sceny,
ale nie grany tam. Są rzeczy dłuższe i bardziej ambitne: libretto
do opery „Orfeusz w piekle” Offenbacha, powstałe w 1951 roku na
zamówienie łódzkiego Teatru Muzycznego, ale zrealizowane już po
śmierci Gałczyńskiego w krakowskim Teatrze Groteska; lub nigdy nie
grana sztuka sceniczna „Noc mistrza Andrzeja” o życiu Andrzeja Towiańskiego,
opublikowana w nr 1 „Dialogu” z 1956 roku.

Gratką dla miłośników twórczości Gałczyńskiego są jego nie zrealizowane
dwa scenariusze filmowe (któż bowiem wie, że Gałczyński
parał się scenopisarstwem?). Pierwszy dotyczył życia św. Andrzeja
Boboli i powstał w 1938 roku na zamówienie ojców jezuitów.
Producentem filmu miała być Polska Agencja Telegraficzna. Gałczyńskiemu
obiecano za ten utwór bardzo wysokie, opiewające na kilka
tysięcy złotych (przedwojennych) honorarium, jednak nie dostał nic,
bo stronie zamawiającej nie spodobał się scenariusz łączący wątek
hagiograficzny z elementami fantastyki, co jezuici odebrali jako parodię.
Scenariusz ukazał się na łamach „Prosto z mostu” w 1939 roku.
Drugą próbą filmową była groteska „Dom wypoczynkowy im. Adama
Asnyka”, napisany w 1949 roku na zamówienie Filmu Polskiego,
z akcją w Nieborowie i postaciami Kociubińskiej oraz fagocisty praskiej
filharmonii Honsiczka. Również nie doczekał się przeniesienia
na ekran.

Książkę, zawierającą interaktywną mapę „Śladami Gałczyńskiego”,
otwiera wstęp pióra Tomasza Stępnia „Gałczyński w teatrze i nowych
mediach” omawiający m.in. współpracę pisarza z wileńską rozgłośnią
Polskiego Radia w latach 30. czy teatrami.