Wydana przez Bellonę książka Freuda nie jest tym razem podręcznikiem, a autobiografią. Jednak jak sam autor wskazuje, ta książka nie zagłębia się w detale z jego życia prywatnego, bo jak wskazuje psychoanalityk, byłoby to niewystarczająco istotne w obliczu nauki. Nie tłumaczy jednocześnie dokładnie mechanizmów psychoanalizy ani innych konceptów, mówi o ich genezie i licznych połączeniach między sobą, ale robi to w dość zawiły dla przeciętnego czytelnika sposób. Warto tu wspomnieć o nagromadzeniu fachowych wyrażeń, niezrozumiałych z perspektywy laika.

Na kartach książki można prześledzić historię zainteresowań i autorytetów Zygmunta Freuda, który zaczynał od studiowania medycyny i, dzięki nieustępliwości, poruszył światem psychologii i psychiatrii. Teorie Freuda, szczególnie te dotyczące seksualności i kompleksu Edypa, miały bardzo trudne początki. Dlatego też jego historia może inspirować – niezależnie od tego, czy zgadzamy się z jego twierdzeniami. Ciekawa była sama droga do psychoanalizy – przez histerię, hipnozę oraz metodę katartyczną. Freud porusza także kwestię obecności psychoanalizy w kulturze. Zagłębia się m.in. w zależność artysty od fantazji, w znaczenia marzeń sennych w utworach literackich, a także w historie pierwszych religii, co narzuca kolejne pytania o połączenie sztuki z psychologią.