Myśli Pauliny Jaricot (1799-1862) na każdy dzień roku starannie dobrano i wydano w przeddzień jej beatyfikacji. Paulina Jaricot była świecką misjonarką, córką zamożnych fabrykantów jedwabiu z Lyonu. Jako młoda dziewczyna preferowała elegancję i światowe życie. W pewnym momencie decyduje się porzucić taki sposób bycia. Inspiracją do zmiany było pewne kazanie na temat próżności, które pobudziło Paulinę do wewnętrznego nawrócenia. Nie wstępuje do zakonu, pozostaje osobą świecką, podejmującą zawsze śmiałe inicjatywy, odległe od utartych dróg. Zakłada m.in. Związek Lyoński (podstawy dzisiejszych Papieskich Dzieł Misyjnych), a w okresie rozruchów robotniczych w latach trzydziestych XIX wieku wspierała robotników duchowo i materialnie (próbowała zbudować przedsiębiorstwo, którego udziały byłyby własnością robotników). Paulina Jaricot jest twórczynią Żywego Różańca, który rozpowszechnił się w Europie i poza nią. A oto przykłady myśli z prezentowanej książki: „Trzeba wiedzieć, że miłość jest najdoskonalszą spośród cnót, a spośród wszystkich miłości najdoskonalsza jest ta okazywana ludziom, wśród których stale żyjemy”, „Prawda jest jak kryształ: ten, kto chce ją podzielić, ten ją niszczy. Prawda się nie zużywa, ale się rozpryskuje. Jest cała albo nie ma jej wcale”, „Prawdziwi przyjaciele mocniej się jednoczą w dręczącej trosce”. Pięknie wydana pozycja, krótkie, trafne myśli błogosławionej już Pauliny wciąż są aktualne i inspirujące.