Michała, głównego bohatera powieści, poznajemy
w przełomowym momencie jego życia. Zalany jak
bela zostaje nakryty przez swojego przełożonego
w jednej z knajp. Dostaje ostrą reprymendę, bo, jak
się okazuje, dobrze zapowiadający się lekarz demoralizuje
na wykładach studentów, mówiąc m.in. do nich
tak: „Uczycie się obojętnością pokrywać wszystkie
ludzkie uczucia. Chcecie opanować tajemną sztukę
bycia idealnym lekarzem – wyuczona empatia i wyuczona
asertywność. Przegracie wszytko”. Michał
z pewną świadomością i z dostatecznym karbem doświadczenia wypowiada
również słowa: „Medycyna to nie tylko wiedza. Medycyna jest czymś
innym, to wiedza i ludzie, a tam, gdzie są ludzie, są i emocje”. Zostaje w trybie
pilnym przeniesiony do Niemiec. A co dalej? Z każdą przeczytaną stroną
lektura o tajemniczym tytule pochłania czytelnika coraz mocniej. Chłopak
z małej podtatrzańskiej wioski stał się młodym naukowcem, podnosi się
i zapałem robi karierę. Wciąż jednak Michał wraca pamięcią do swej pierwszej
miłości, która tak wiele w jego życiu namieszała. Po latach dwóch rywali
starających się o względy jednej kobiety spotka się w dramatycznych
okolicznościach – jeden będzie ratował życie drugiemu.

Powieść mnie urzekła. Jest doskonale skonstruowana. Książka naładowana
emocjami, jest miłość, namiętność, gniew, lęk, rywalizacja.
Jest też ciepła Chorwacja. Nie zabraknie ironii oraz refleksji i przemyśleń,
które szybko pojawiają się podczas lektury. Na przykład taka – czy
w tej pogoni za sukcesem zastanawialiście się, co tak naprawdę w życiu
jest najważniejsze?