Autorka kolejny raz zadziwia – i krytyków,
i przede wszystkim czytelników.
W ubiegłym roku nasza redakcja uhonorowała
ją tytułem „Książki Roku” za „Legion”,
brawurową i odważną opowieść
o Brygadzie Świętokrzyskiej, tajemniczej
formacji Polski Podziemnej z czasów II
wojny światowej, otoczonej legendą, ale
i trudnym do przełamania tabu w polskiej
historiografii. Nie zważając na wszystkie
trudności i zasadzki, Elżbieta Cherezińska
wdarła się do tego zamkniętego świata
i stworzyła epopeję opisującą niewiarygodny
wyczyn, jakim był szlak wojenny żołnierzy
Narodowych Sił Zbrojnych, lawirujących
między dwoma zajadle walczącymi
wrogami – nacierającą Armią Czerwoną
i broniącymi się uparcie wojskami niemieckimi.
Szlak ten zakończył się w zachodniej
Czechosłowacji, gdzie Brygada Świętokrzyska
dotarła z bronią do oddziałów
amerykańskich. Dzisiaj jej historię czytelnicy
przeżywają i oceniają przez pryzmat
lektury „Legionu”, dzięki obrazom i atmosferze
stworzonej przez jego autorkę.

Po sukcesie „Legionu” kolejnym zadziwieniem
jest powrót do tematyki polskiego
średniowiecza. Przed czterema laty
ukazała się „Gra w kości”, powieść o czasach
Bolesława Chrobrego, literacka biografia
pierwszego króla Polski. Autorka
ukazuje go w pełnym blasku, nie szczędząc
krytycznych ocen i niezbyt chwalebnych
faktów z jego życia, aby przyznać
z rozbrajającą szczerością, że „lubi
drania”. Dzięki niej również czytelnicy
polubili bohaterów jej powieści, którzy
w tradycyjnym, szkolnym i naukowym
wkładzie, są nam przedstawiani jako ludzie
niezbyt ciekawi i bezbarwni, a pisarka
ukazuje ich, niczym polski Umberto
Eco, we wszystkich kolorach tęczy, jako
pełnokrwiste postacie, często w krwawych
i okrutnych zmaganiach, o których
pisze w sposób niezwykle udanie, konkurując
z najlepszymi tekstami zachodnich
autorów opisujących od dawna zadomowione
w światowej literaturze postacie
i dynastie Kapetyngów, Plantagenetów
czy Habsburgów.

„Niewidzialna korona”
jest kontynuacją wydanego
przed dwoma laty
tomu „Korona śniegu i krwi”. Jego bohaterem
był Przemysł II, pierwszy władca
w czasach rozbicia dzielnicowego, który
koronował się na króla Polski, jednak niespełna
rok po koronacji zginął zamordowany
w Rogoźnie. Główną postacią kolejnego
tomu jest Władysław Łokietek, podejmujący
straceńczą i z pozoru beznadziejną misję
zjednoczenia rozbitych ziem polskich.
Opasły tom nie obejmuje jednak nawet połowy
okresu zmagań małego księcia, któremu
autorka przydaje wydobyty ze współczesnych
mu zapisów przydomek „Karzeł”,
bo kończy się na roku 1306. Wiemy przecież
ze szkolnej nauki, że książę zdołał koronować
się dopiero w roku 1320, a zmarł
jeszcze trzynaście lat później. Oznacza to
oczywiście, że liczymy na co najmniej jeden,
a może nawet dwa kolejne tomy łokietkowego
cyklu, równie żywe i trzymające
czytelnika w stałym napięciu.