Na polecenie ojca duchowego ks. Władysława Korniłowicza Matka Elżbieta Czacka pisała zapiski na temat swojego życia. Zapiski te w formie notatek obejmują okres od 15 sierpnia 1927 roku do 14 września 1934 roku. Znajdują się w nich przemyślenia na temat Dzieła, jego podstaw ideowych i zadań, na temat Zgromadzenia Sióstr Franciszkanek Służebnic Krzyża, a także refleksje osobiste dotyczące dzieciństwa, rodziny, środowiska, w którym żyła i tworzyła. Z notatek odczytać również można, w jaki sposób zabiegała o bogate życie wewnętrzne. Duchowość Matki Czackiej pomagała także pokonywać trudności w codziennej wyczerpującej pracy od świtu do nocy, nawiązywać przyjazne relacje z otoczeniem, otwierać się na ludzkie potrzeby. Na początku lat dwudziestych, oprócz utraty wzroku, Matka Elżbieta przeszła dwie operacje nowotworowe. Potrafiła przyjąć cierpienie, a przy tym była pogodną i radosną osobą.

Tak spotkanie z tego okresu opisał najbliższy współpracownik i przyjaciel Matki, Antoni Marylski: „To, co mnie uderzyło i  zniewoliło od razu, dlaczego po paru miesiącach zgłosiłem się do niej do pomocy – to było olśnienie faktem, że może być taka promienna radość w podwójnym cierpieniu ślepoty i fizycznego bólu”.

Z notatek dowiadujemy się, że Matka Elżbieta Czacka bardzo dużo pracowała, zajmując się działalnością formacyjną, wychowawczą i organizacyjną, także kwestowaniem na potrzeby zakładu, pisaniem regulaminu, itp. Notatek zamieszczonych w niniejszej pozycji nie redagowano, są zatem najbliższe temu, jak pisała, najwierniej oddają jej język i rytm myślenia.