Nusle to ciesząca się złą sławą proletariacko-romska dzielnica w Pradze (taki warszawski Grochów lub Praga). „Nuselski punk” to 82 historyjki z pogranicza absurdu i oparów alkoholowo-narkotykowych, z których każda zakończona jest tym samym zwrotem.

Bohaterowie opowieści to miejscowi ludzie – Dżudo i jego kompani: Pipa, Świeczka, Precelek, Koráb, Trawa i wielu innych – którzy starają się jakoś przetrwać, mieć na chleb i na piwo. Daleko im do doskonałości, to tak zwany margines. Ich codzienne, słodko-gorzkie życie przybliża alternatywne środowisko czeskiej Pragi.

Autor opowieści to pisarz i bloger ukrywający się pod pseudonimem Green Scum. Zna te historie z pierwszej ręki, bo jak sam przyznaje, żyje na Nuslach na przemian pod dachem i na ulicy i większość z tych historyjek przeżył sam albo wydarzyły się one jego przyjaciołom: „Są to historie wprawdzie na pierwszy rzut oka humorystyczne, ale kryje się za nimi smutek, bo zwyczajny człowiek, taki któremu nic nie wychodzi, zbyt wesołego życia nie ma”.

Język, którym mówią bohaterowie książki, to język, jaki można usłyszeć w czeskich gospodach, pełen swoistego czarnego humoru, lapidarny, zdolny w krótkich słowach, chropowatych zdaniach, zdrobnieniach i skrótach oddać zawiłe niuanse rzeczywistości. Można zachwycić się szczerością bohaterów, ich wrażliwością, smutkiem czy codzienną walką o godność. Mimo to porównanie tej prozy do Grzesiuka, Haszka i Hrabala jest jednak pewnym nadużyciem. Lecz jakby powiedział to Green Scum: „pieprzyć to”.