Plakaty z płotów, murów, tablic i słupów ogłoszeniowych od dłuższego czasu wędrują do pomieszczeń mieszkalnych, pracowni, galerii i muzeów dzięki zbieraczom, kolekcjonerom i projektantom wnętrz. W Muzeum Narodowym w Lublinie trwa (do 31 grudnia 2023) wystawa „Oblicza plakatu. Kolekcja Ireny Hochman i Tadeusza Mysłowskiego”. Ekspozycję wystawy buduje blisko dwieście plakatów ponad osiemdziesięciu artystów. Stanowią one część obszernej kolekcji współczesnej sztuki polskiej i obcej zebranej przez Irenę Hochman i Tadeusza Mysłowskiego – wywodzących się z Lublina marszandki i właścicielki jednej z nowojorskich galerii oraz artysty uprawiającego sztukę abstrakcyjną, którzy swoje życie od końca lat sześćdziesiątych związali z Nowym Jorkiem. Obrazują istotne zjawiska, przemiany i tendencje w polskiej i światowej sztuce plakatu ostatnich stu lat, ukazują fenomen polskiej szkoły plakatu.
Termin „polska szkoła plakatu” – po raz pierwszy użyty przez Jana Lenicę w 1960 roku w artykule „The Polisch School of Poster Art” opublikowanym przez szwajcarskie czasopismo „Graphis” (nr 88/1960) – ustalony został przez międzynarodową krytykę sztuki po światowych sukcesach polskich artystów projektujących plakaty we wczesnych latach 60. ubiegłego wieku. Ich idee i myślenie o sztuce uformowały nurt, w którym znalazły się różnorodne stylistyki, romantyczne wyobrażenia rzeczywistości, osobliwa metaforyka, liryczne i emocjonalne wizje odnoszące się do spraw i wydarzeń egzystencjonalnych, specyficzne poczucie humoru, dążność do uproszczonego znaku, wirtuozerskie kreacje malarskie, rysunkowe i fotograficzne.
W zbieranej latami kolekcji – od pięciu lat przekazywanej lubelskiemu muzeum – są dzieła Hanny Bodnar, Romana Cieślewicza, Wojciecha Fangora, Andrzeja Krajewskiego, Jana Lenicy, Eryka Lipińskiego, Jana Młodożeńca, Tadeusza Mysłowskiego, Franciszka Starowiejskiego, Waldemara Świerzego, Henryka Tomaszewskiego, Tadeusza Trepkowskiego, Macieja Urbańca, Stanisława Zagórskiego, Wojciecha Zamecznika, Bronisława Zelka oraz Marca Chagalla, Christo, Marcela Duchampa, Miltona Glasera, Keita Haringa, Jaspera Johnsa, Roya Lichtensteina, Joana Miró, Saula Steinberga, Andy’ego Warhola i wielu innych. Struktura wystawy podzielona została na sześć stref tematycznych: plakaty teatralne i filmowe, muzyczne, wystawowe, polityczne i społeczne, cyrkowe oraz reklamowe, które wzbudzają wyobraźnię widzów, zachęcają do poszukiwania nowych sensów i znaczeń plastycznych znaków–symboli, do odkrywczych refleksji i interpretacji graficznych relacji obraz – słowo. Przekonują oglądających, że pomimo szalonego rozwoju mediów elektronicznych nadal pozostają ważnym środkiem komunikacji wizualnej.
Wystawie towarzyszy szczególna publikacja: polsko-angielski katalog złożony z tekstów o dziejach i znaczeniu kolekcji Ireny Hochman i Tadeusza Mysłowskiego, autorstwa Katarzyny Mieczkowskiej i Anny Hałaty, Doroty Folgi-Januszewskiej „Sztuka nie tylko plakatu, czyli o poszukiwaniu języka wyobraźni”, Mariusza Knorowskiego „Materia Prima V. Materia secundarium? Tadeuszowi Mysłowskiemu do sztambucha” o specyfice polskiego plakatu drugiej połowy XX wieku oraz ponad 200 reprodukcji prezentowanych plakatów i zdjęć z wystaw lub spotkań z artystami. Ponadto w części teoretycznej publikacji znajdziemy wypowiedź Tadeusza Mysłowskiego o Szymonie Bojko, krytyku sztuki, znawcy plakatu i badaczowi twórczości artystów polskich w USA, wykładowcy Rhode Island School of Design w Providence oraz tekst Krzysztofa Dydo, krakowskiego kolekcjonera i popularyzatora plakatu, pt. „Czy było warto? Zapiski kolekcjonera”. Znakomicie opracowany katalog powstał pod redakcją Anny Hałaty, historyczki sztuki, kuratorki Działu Sztuki Współczesnej Muzeum Narodowego w Lublinie.
