Jedną z bohaterek książki, prezentującej polski olimpizm z pozycji feministycznych, jest lekkoatletka Ewa Kłobukowska. Bodaj najbardziej skrzywdzona osoba w naszym sporcie. Kariera bezkonkurencyjnej sprinterki swych czasów (mistrzyni Europy na 100 m, głównej aktorki złotej sztafety 4 x 100 m podczas Igrzysk Olimpijskich w Tokio) została brutalnie przerwana jesienią roku 1967. Na wniosek działaczy „zaprzyjaźnionych” federacji ZSRR i NRD (sic!) nie dopuszczono zawodniczki do startu w Pucharze Europy w Kijowie ogłaszając, że jej: „status płciowy jest nieokreślony”. Powoływano się na ustanowione przez Komisję Medyczną Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego kryterium rozróżnienia płci na podstawie konfiguracji chromosomów. Międzynarodowa Federacja Lekkiej Atletyki anulowała wszystkie rekordy świata ustanowione przez Polkę (wraz z rezultatami sztafet). Władze naszego sportu umyły ręce! Nie szukano pomocy u światowej sławy medyków, godząc się z decyzjami opartymi na dość dowolnej interpretacji niesprawdzonych zasad! Personalia Polski wyparowały z krajowych mediów!

Metodyka badań, którym poddano Kłobukowską, była krytykowana przez endokrynologów. Ostrzegali oni wielokrotnie MKOl, że penetracja układu chromosomów to bardzo niepewny sposób stwierdzania płci. Rację przyznano im jednak dopiero po… 35 latach. Fakt ten ogłosił (2002) największy autorytet w dziedzinie medycyny sportowej, profesor z Królewskiej Akademii Nauk w Sztokholmie, Arne Ljungqvist. Nikt jednak do tej pory ani nie przeprosił, ani nie zrehabilitował poszkodowanej – wyeliminowanej ze sportu przez zawistną konkurencję. Ciosem poniżej pasa…

Zmuszona do zejścia bieżni w wielu lat 21, wykazała olbrzymi hart ducha. Ukończyła studia ekonomiczne. Wiele lat przepracowała w księgowości Przedsiębiorstwa Montażu Elektrowni i Urządzeń Przemysłowych „Energomontaż Północ”.