Bohaterem tej powieści, składającej się z pięćdziesięciu chaotycznych chronologicznie obrazów, jest Ignacy Karol Korwin-Milewski. Przyszedł na świat w roku 1846 na Litwie, w zamożnej rodzinie ziemiańskiej. 24 lata później zapragnął zostać artystą, przeniósł się do Monachium, gdzie studiował w najsławniejszej uczelni plastycznej tamtej epoki, ale szybko zrozumiał, że pędzel nie bardzo leży mu w dłoni. Zniechęcony do malarstwa, podążył do Rzymu i tam, korzystając z rodzinnego majątku, nabył w papieskiej kancelarii dziedziczny tytuł hrabiowski! Stał się awanturnikiem, ekstrawaganckim snobem, mizantropem, lowelasem i kosmopolitą. W jego życiu uczuciowym szczególnie niechlubnie zapisała się Cecylia Włodzimierska. Para uknuła mistyfikację. Z racji ponad 40-letniej różnicy wieku Milewski odgrywał ojca Cecylii, ta zaś jego córkę. Kiedy układ wyszedł na jaw, prasa nie zostawiła na kochankach suchej nitki.

Korwin-Milewski zasłynął też ze śródziemnomorskich rejsów własnym żaglowcem „Litwa” oraz zakupem wyspy Santa Catarina na Adriatyku. Zamieszkał tam w specjalnie wybudowanym, wytwornym pałacu, gdzie prezentował swą malarską kolekcję. Tak ją rekomendował: „Każdy rozwój kulturalny związany jest ze swą ojczyzną tylko przez pewien, często krótki okres czasu. Tak więc na początku XIX wieku Polska wydała bohaterów, rycerzy, poetów o zabarwieniu narodowym, a w ostatnich 30 latach – malarzy, którzy zapewne nie będą mieli swych następców. Żeby te dzieła nie rozproszyły się, ale zostały zachowane dla Ojczyzny – gromadzę je, by świadczyły o kulturze Polski. Są pomiędzy nimi dzieła: Jana Matejki, Leona Wyczółkowskiego, Piotra Michałowskiego, Stanisława Witkiewicza, Franciszka Żmurki, Aleksandra Gierymskiego, Józefów Brandta, Chełmońskiego i Pankiewicza”.