
Autor, historyk i prawnik, omawia skomplikowany proces organizacyjny polskiego wojska na Środkowym Wschodzie w latach 1942–1944. Armia Polska na Wschodzie została powołana w wyniku połączenia Wojsk Polskich na Środkowym Wschodzie, II Korpusu Strzelców oraz Polskich Sił Zbrojnych w ZSRS. Dowódcą został gen. dyw. Władysław Anders. Ogromnym wyzwaniem było nadrobienie w jak najkrótszym czasie braków w szeregach i wyszkoleniu żołnierzy. Żołnierzami tej armii byli obywatele polscy – więźniowe obozów sowieckich zlokalizowanych na terytorium ZSRS. Formowaniu armii nie sprzyjały warunki: surowy, mroźny klimat, brak umundurowania, wyposażenia, wyżywienia, potem zaś dokuczały choroby tropikalne, ponieważ żołnierze trafili do Iraku, potem do Palestyny, część do Egiptu. Ostatecznie utworzony 2. Korpus został przerzucony do Włoch, gdzie miał wejść do walki – pod Monte Cassino. W publikacji znalazły się fragmenty wspomnień żołnierzy. Ważną część publikacji stanowi analiza procesu podnoszenia umiejętności żołnierzy, kształcenia specjalistów oraz kierowców pojazdów mechanicznych i liczne zestawienia statystyczne.