Autor pisze o śmierci na dziewięć różnych sposobów. Te opowiadania o społeczeństwie niewiele jednak mają w sobie z kryminału. Poszczególne teksty wyraźnie różnią się od siebie, prezentując wielorakie obrazy Meksykan, ich mentalność i zwyczaje, trudy życia oraz społeczne uwarunkowania ich bytu.

Trzy opowieści z prezentowanej dziewiątki bez wahania nazwę perełkami. „Niewinni święci” zanurzeni w atmosferze realizmu magicznego odwołują się do tradycji radosnego wspominania bliskich zmarłych. Noc spędzona przez bohaterkę opowiadania na cmentarzu w oddaleniu od grobu ukochanego, przy którym czuwa wdowa po nim otoczona najbliższymi, dostarcza protagonistce niezapomnianych wrażeń, a intensywność przeżyć i wizji wydaje się jedyna w swoim rodzaju. Śmierć jawi się tu nie jako dopust boży, lecz zwykłe zrządzenie losu.

Podobnie żartobliwie w treści i formie Eduardo Antonio Parra utrzymał opowieść o zmarłej prostytutce. „W obecności ciała” pełną garścią czerpie z mistrzów literatury iberoamerykańskiej.

Najpiękniejsza mieszkanka domu schadzek wspominana jest z czułością jako kochanka, a nie una puta, wprowadzająca w dorosłe życie kolejne pokolenia chłopców, którzy dzięki niej stają się mężczyznami. Nawet zdradzane połowice postrzegają wszechobecną męską żałobę ze zrozumieniem, bo przecież zawsze wiedziały, gdzie znaleźć swoje gorsze połowy.

Nie można nie wyróżnić też kilkustronicowego „Tyle, ile trwa piosenka”. Powiedzieć po lekturze, że zemsta jest kobietą, to tylko się zająknąć. Fantastyczny tekst, w którym na zaledwie czterech stronach uwidacznia się cały żal niespełnionych marzeń poniżanej małżonki.

Do motywu zemsty autor odwołuje się jeszcze kilka razy. Pokazuje jej bezsens („Na czatach”) albo też jako immanentny element walki o przetrwanie w skorumpowanym społeczeństwie („Ciche modlitwy”).

Krwawy rewanż w kontekście damsko-męskim pojawia się także w dramatycznym na początku oraz zabawnym w finale opowiadaniu „Labirynt”, a nienawiść i ostracyzm autor uwidacznia w mocnym tekście o silnej wymowie społecznej: „Pod spojrzeniem księżyca”.

Zróżnicowaniu treści opowiadań towarzyszy odmienność w prowadzeniu narracji i budowaniu nastroju. Dzięki temu autor przykuwa czytelnika do tekstu. Ze mną udało mu się znakomicie.