Ten niewielki zbiorek, opracowany przez Sławomira Gowina i poprzedzony
przez niego kompetentnym esejem, zawiera wiersze pięciu
poetów: Seweryna K. Ehrlicha, Lecha Piwowara, Bolesława Redzisza,
Władysława Sebyły i Janusza J. Wedowa, których losy skrzyżowały się
w 1940 roku w Katyniu. Najbardziej znani spośród tej piątki, którzy na
stałe zapisali się w historii poezji dwudziestolecia międzywojennego to:
Piwowar i Sebyła, współtwórca – obok Gałczyńskiego i Uniłowskiego
– słynnej grupy Kwadryga.
Co najważniejsze, na zbiorek składają się nie najlepsze wiersze wybrane

z twórczości tych poetów, lecz wyłącznie napisane przez nich
po aresztowaniu przez NKWD i osadzeniu w obozach w Starobielsku,
Kozielsku i Ostaszkowie. Mamy tutaj „Balladę wojenno-plennych”, ułożoną
przez Wedowa na Sylwestra 1939 roku, a także jego „Zaduszki”,
mamy także „Wspomnienie z Griazowca” i „Śmierć” Ehrlicha, a także
przejmujące wiersze Redzisza „Msza Święta” oraz „Północny »sonet«”,
który jednak klasycznym sonetem nie jest. Osobną uwagę zwraca także
wiersz Redzisza „Alarm” zadedykowany 18 Batalionowi Strzelców.
Bez wątpienia ozdobą tej miniaturowej antologii są utwory Piwowara

i Sebyły. Tytuł wiersza Piwowara „Żołnierz, który klęczy” posłużył
za tytuł książki. I słusznie, bowiem idealnie oddaje atmosferę
panującą w wierszach wszystkich pięciu poetów. Dobrze jednak nie
przeoczyć takich wierszy tego autora, jak: „Apostrofa”, „Z drogi” i „Na
pryczy”. Największe jednak wrażenie robią trzy utwory Sebyły: dwa
z cyklu „Ojcze nasz” oraz wiersz bez tytułu, zaczynający się słowami:
„I znowu tupot nóg sołdackich,/ i grzmiących sotni gwizd kozackich,/
gwiaździsty nad Europą but”.