Jeśliby powiedzenie‚ że Poznań nie ma swojej
mitologii, miało okazać się przesadne‚ byłaby to przesada stosunkowo
niewielka. Dlatego że różne teksty kultury polskiej w znacznie większym stopniu tworzyły mit Warszawy‚ Krakowa‚
Gdańska‚ Wrocławia czy Łodzi niż Poznania. Jeśli Poznań ma swoją mitologię‚ to istnieje ona jakby na użytek wewnętrzny i ma względnie małą siłę oddziaływania poza Wielkopolską
(choć był serial oparty na książce Stefana Bratkowskiego‚ z jego scenariuszem pt. „Najdłuższa wojna nowoczesnej
Europy”). W tym względzie trudno jest przecenić mitotwórczą dla Poznania rolę „Jeżycjady” Małgorzaty Musierowicz. Już chyba setki tysięcy czytelników kilku generacji poruszają się w wyobraźni ulicami Poznania w ślad za bohaterami tego wieloksiągu.

Pomysł żeby wyobraźnię wzbogacić o realistyczny obraz, miał sens, ponieważ Musierowicz portretuje miasto wiernie. Dlatego nawet będąc urodzonym Poznaniakiem,
nie sposób patrzeć na gród Przemysła tak samo po, jak przed lekturą „Jeżycjady”. Pisarka zaczarowuje kawałki
miasta‚ czyniąc dzięki powieściowym odniesieniom poszczególne miejsca magicznymi. Co jednak z czytelnikami innymi niż autochtoni?

Dla nich jest właśnie „Poznań Borejków”‚
rodzaj obszernego albumu‚ który łączy bohaterki poszczególnych tomów cyklu z trasami ich wędrówek po mieście i także – ich wędrowania w czasie przez życie i historię. Bo w końcu miasto zmieniło się zdecydowanie przez te kilkadziesiąt lat powieściowego dziania się. Fotografie miejsc uzupełnione są o komentarz historyczno-geograficzny o prawie każdym z nich. Jest też zawsze wybór adekwatnych cytatów z odpowiedniego
tomu cyklu. Ponadto plan miasta i trasa proponowanego czytelnikom spaceru tropami z powieści.

To świetna książka‚ patrzę po niej na swoje miasto inaczej.