Wiercipiętek jest dobrze znany polskim dzieciom
– przez lata opowieści o jego przygodach
były nieodłącznym
elementem
telewizyjnego „Domowego
przedszkola”, na którym wychowało
się wiele roczników pięcio- i sześciolatków. Wiercipiętek – poza ogonem, spiczastymi uszami i futrem,
którym jest porośnięty – niczym
nie różni się od typowego przedszkolaka: ma tatę, mamę, starszego brata, młodszą siostrę, wreszcie ciekawość świata i wolę eksperymentowania jak każdy kilkuletni
człowiek. Jego świat jest ciepły i bezpieczny, co nie znaczy,
że Wiercipiętek jest uosobieniem
cnót, bo tak nie jest – łobuzuje,
od czasu do czasu – jak każdy
przedszkolak. Opowieści o jego przygodach są podlane dydaktycznym
„sosikiem”, co raczej przydaje książce zalet niż je umniejsza – w sumie lepiej uczyć dziecko prawidłowych
zachowań na przykładzie Wiercipiętka niż własnego gderania.