Zorganizowane u progu 1945 roku Biuro Organizacji Odbudowy Warszawy, przemianowane później na Biuro Odbudowy Stolicy, stanęło przed zadaniem herkulesowym. Stworzenie planu działania samo w sobie było trudne, gdyż w BOS-ie ścierały się różne osobowości i koncepcje na odbudowę miasta. Krzysztof Mordyński ukazuje plany, warianty i wizje rekonstrukcji konkretnych dzielnic. Przy okazji wyjaśnia, czym kierowali się ówcześni urbaniści. A także ujawnia, czemu podjęto takie, a nie inne decyzje.

Obok faktów, dat i gruntownych omówień projektów praca zawiera też detaliczne opisy działań zakulisowych. Dyskusji, polemik, sporów – nierzadko o charakterze ideologicznym. W roku 1949 wraz z radykalizacją bierutowszczyzny, okrzepnięciem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej i namaszczeniem socrealizmu – jako stylu obowiązującego również w architekturze – zakończyła się apolityczna odbudowa syreniego grodu.

Architekci i urbaniści BOS-u zaczęli realizować dyrektywy polityków zainspirowanych wyglądem miast Związku Sowieckiego. I dlatego wyburzono szereg secesyjnych czy modernistycznych gmachów, zranionych przez wojnę, ale nie śmiertelnie!, pod budowę flagowych inwestycji tej ponurej epoki: Marszałkowskiej Dzielnicy Mieszkaniowej czy Mariensztatu.

Autor odczarowuje zarazem legendę międzywojennej Warszawy. Jedynie jej centrum było nowoczesne. Prezydent Stefan Starzyński nosił się z zamiarem modernizacji miasta. Zarówno pod względem mieszkaniowym, jak i komunikacyjnym.