W jednym z odcinków serialu „Dom” jego główny bohater, Andrzej Talar, jest świadkiem strajku robotników budujących na Grochowie warszawskie metro. Scenarzyści – Andrzej Mularczyk i Jerzy Janicki – bynajmniej nie wykreowali tej sceny. Jesienią 1952 roku istotnie doszło do protestu załogi drążącej tunel stołecznej kolei podziemnej, mającej połączyć dzielnice lewobrzeżne z prawobrzeżnymi.

To był drugi projekt stołecznego metra. Pionierski powstał w roku 1939 z inicjatywy prezydenta Stefana Starzyńskiego. Uruchomienie pierwszej linii przewidywano na jesień roku 1944. Realizację śmiałego zamierzenia uniemożliwiła wojna.

Pięć lat później komunistyczni decydenci uchwalili nowy etap rozwoju stolicy. Miasto miało wzbogacić się o środek transportu symbolicznie czyniący zeń metropolię. Oddaniem do użytku dwu pierwszych stacji chciano uświetnić jubileusz 10-lecia Polski Ludowej. Skończyło się to jednak totalną klapą. Zniweczono ogromne pieniądze, ludzki zapał i nadzieje warszawiaków. Powstałe fragmenty tunelu zalano wodą, po czym zabetonowano. O nagłaśnianej przez media flagowej inwestycji syreniego grodu nagle zrobiło się cicho. Cenzura przed lata skrzętnie pilnowała, aby nie przypominać owego blamażu propagandowo-budowlanego.

Autor niniejszej, wielce odkrywczej, lektury skrupulatnie i z wdziękiem odtwarza ów „podziemny” epizod naszej historii najnowszej. Bezpretensjonalna narracja przetkana jest licznymi archiwaliami oraz relacjami budowniczych.