Jugosławia, państwo, które rozpadło się w 1992 roku, od zakończenia II wojny światowej – jak podkreśla autor – „zajmowała szczególną pozycję w ruchu komunistycznym”. Momentem przełomowym był rok 1948, gdy nastąpił ostry konflikt między jugosłowiańską partią komunistyczną pod wodzą Josipa Broz-Tito a partią sowiecką oraz partiami komunistycznymi w pozostałych krajach Europy Wschodniej. Wówczas doszło do zerwania stosunków i manifestowania wzajemnej wrogości. Ponowne zbliżenie nastąpiło w roku 1956 po zmianie kursu w Związku Radzieckim, związanej z objęciem władzy przez Nikitę Chruszczowa. Jednak do końca istnienia wschodniego bloku państw podporządkowanych polityce moskiewskiej, czyli do początku lat dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku Jugosławia była traktowana w Polsce i sąsiednich krajach inaczej – zawsze z dystansem – niż pozostałe kraje komunistyczne. Dlatego „stosunki bilateralne Polski Ludowej z różnymi państwami były przedmiotem rozległych badań historyków”, natomiast „białą plamą były stosunki między ludowymi Polską i Jugosławią”.

Dopiero w ostatnich latach pojawiły pierwsze opracowania na ten temat podjęte przez naukowców związanych z Uniwersytetem Kazimierza Wielkiego w Bydgoszczy, współpracujących z historykami z Belgradu i innych ośrodków dawnej Jugosławii. Do tego grona zalicza się autor recenzowanej pracy, który dokonał niezwykle skrupulatnego przeglądu materiałów zgromadzonych w archiwach w Warszawie i w Belgradzie, a także prasy polskiej i jugosłowiańskiej. Z pewnością wiedzę o omawianych zagadnieniach można by jeszcze rozszerzyć przez zebranie relacji od uczestników tych wydarzeń, na co nie powinno się dłużej czekać.