Krystyna Mirek zabiera nas po raz czwarty i ostatni do willi pod kasztanem. Jesienią w tutejszym ogrodzie jest równie pięknie jak wiosną, a ścieżki bohaterów wreszcie zaczynają się prostować, choć nie bez pewnych zawirowań. Wszyscy przekonają się, że „szczęście można stworzyć w wielu miejscach (…). Ale nie jest do tego potrzebny wielki dom ani widok na park. Raczej dobre relacje”. Niektórzy chodzą o świcie na wspólne spacery po rosie. Ktoś poczuje się odtrącony i czeka go bolesne rozczarowanie. Ktoś inny znajdzie miłość. Ktoś pójdzie po rozum do głowy i będzie uczył się na własnych (i cudzych) błędach. Ktoś zrozumie, że kocha, ktoś inny, że to nie miłość. Ktoś spali za sobą mosty, ktoś zbuduje nowe. A kto nie da losowi szansy, ten straci podwójnie. Kogoś czeka bolesne lądowanie, a inny znów spadnie na cztery łapy. Kogoś czekają najmniej (a może najbardziej?) romantyczne oświadczyny w łazienkowej powodzi.

Czytelniczki wiedzą, że Krystyna Mirek ich nie zawiedzie. Sięgając po jej książki, zawsze dostaną ciepłą, życiową powieść, która smakuje jak gorąca herbata w słotny jesienny wieczór. Autorka zachęca je do sięgania po własne szczęście i zaopiekowania się sobą. Z wielkim wyczuciem wlewa w nie życiodajną dawkę nadziei. Czy to na pewno pożegnanie z babcią Kaliną, jej bliskimi i przyjaciółmi, czas pokaże. Skoro niedługo ukaże się ciąg dalszy „Jabłoniowego sadu”, może za jakiś czas dowiemy się, jak potoczyły się losy Doroty i Tomasza, kiełkującej przyjaźni Iwony i Patrycji, uczucia Bartka i Ani. „Lato, jesień, zima, wiosna. Do willi pod kasztanem droga prosta”, parafrazując Stachurę.