Kolejny tom tekstów Marii Anny Potockiej – filozofki i krytyczki sztuki, eseistki, twórczyni i kuratorki wystaw i projektów artystycznych, dyrektorki Muzeum Sztuki Współczesnej MOCAK w Krakowie – zawiera 44 eseje i rozważania o sztuce, literaturze i życiu. W wydanych wcześniej publikacjach: „Malarstwo” (1995), „Rzeźba” (2002), „Estetyka kontra sztuka” (2007), „To tylko sztuka” (2008), „Fotografia. Ewolucja medium sztuki” (2010), „Wypadek polityczny” (2010), „Nowa estetyka” (2016), „Zofia Posmysz. Szrajberka. 7566” (2018), „150 lat malarstwa polskiego” (2019), „Skuteczność prawicy” (2020) i „Kobieta postfeministyczna. Dyktatura kobiet” (2022), przedstawiła sens minionego czasu, opisywała otaczającą rzeczywistość, obrazowała postępowanie ludzi, analizowała indywidualne języki intelektualne i artystyczne twórców i myślicieli.
Najnowszy zbiór otwiera szkic „Sztuka i historia” napisany w roku 2011, kończy – „Wiek XX – rozliczenie cywilizacyjnych obłędów”, w którym autorka napisała: „Wiek XX – na terenie Europy – to mniej lub bardziej udane próby naprawienia naszej cywilizacji. Podważono dominację religii. Potępiono wojnę. Dostrzeżono zbrodniczość w antysemityzmie. Uwolniono kobiety i sztukę. Udowodniono wartość integracji ponadnarodowej. Wskazano na zależność człowieka od natury. Daleko do sukcesu, ale kierunek niewątpliwie jest dobry”.
W opublikowanych tekstach Potocka komentuje relacje sztuki, polityki i codzienności, stawia pytania o stan ludzkiej kondycji, interpretuje wizualizacje rzeczywistości, znaczenie demokracji, inicjatyw społecznych, omawia konkretne zdarzenia, intencje i postawy, upadki systemów politycznych, manipulacje intelektualne, gąszcz nurtów i manifestów artystycznych. Wśród bohaterów jej wypowiedzi znajdują się: Paweł Althamer, Krzysztof M. Bednarski, Joseph Beuys, Leon Chwistek, Marian Eile, Władysław Hasior, Zbigniew Herbert, Roman Ingarden, Jiří Kolář, Tadeusz Kantor, Nikifor Krynicki, Krystian Lupa, Boris Lurie, Herta Muller, Krzysztof Niemczyk, Agnieszka Osiecka, Krzysztof Penderecki, Mieczysław Porębski, Bruno Schulz, Daniel Spoerri, Wisława Szymborska i Artur Żmijewski. Swoje przemyślenia, poglądy i opinie opiera na rozważaniach i doznaniach wynikających z analiz i obserwacji mediów oraz konceptualnych i postmodernistycznych dociekań i refleksji. Ten model interpretacyjny pozwala zrozumieć, jak ważnym narzędziem cywilizacyjnym jest sztuka, która według autorki „mówi wspólnym językiem świata”.
