Dla przybysza z Europy Tajlandia to kompletna egzotyka – począwszy
od języka z jego pięcioma intonacjami, przez pismo, którego transkrypcja
na alfabet łaciński jest niezwykle trudna, kalendarz liczony od śmierci
Buddy (aktualnie jest rok 2553), obyczaje czy posiłki, wśród których
znajdziemy nie tylko egzotyczne owoce, lecz także rozmaite insekty.
Egzotyczna jest roślinność i architektura, trudny do zrozumienia system
wierzeń i mitów. Zwiedzając Tajlandię z biurem podróży zwykle
poznajemy kurorty – Pattayę, Phuket, Koh Samui i inne nadmorskie
raje pełne luksusowych hoteli, restauracji, nocnych klubów, prostytutek,
atrakcji dla miłośników sportów wodnych i nurkowania, parków
z egzotycznymi zwierzętami, pokazów tajskiego boksu i tańca z kobrą
albo występów transwestytów. A wszystko to za relatywnie nieduże
pieniądze. Turyści zwiedzają też najważniejsze świątynie w Bangkoku
i Ayutthaya, mogą odwiedzić targ wodny i popłynąć łodziami rzeką
Kwai, znaną głównie z filmu Davida Leana. To jednak zaledwie posmak
egzotyki. Wgłębić się w tajniki znacznie trudniej. Europejczycy rzadko
podróżują na własną rękę, zwłaszcza, że poza regionami nadmorskimi
infrastruktura turystyczna jest słabo rozwinięta, a bariera językowa
i kulturowa ogromne.

Przewodnik Bezdroży przedstawia Tajlandię niezwykle solidnie
i umożliwia poznawanie jej także bez biura podróży. Jest tu masa
informacji praktycznych, są mapki, opisy map i zabytków wraz z informacjami
w piśmie tajskim. Są wiadomości, ile co kosztuje i jak się
zachować w niecodziennych dla cudzoziemca sytuacjach, a dobre
informacje dojazdowe ułatwiają podróżowanie samochodem. Znakomity
przewodnik, jedynym mankamentem jest skromna część poświęcona
historii kraju i jego religii, ale rozumiem, że w innym wypadku
liczący blisko 800 stron bedeker musiałby być jeszcze mniej
poręczny.