Kolejny 32. już tom sagi o Thorgalu to następna historia „na rozdrożu”.
Jej akcja bowiem rozgrywa się dwutorowo. Z jednej strony mamy dalsze
perypetie Thorgala, poszukującego w coraz to dalszych krainach na
wschodzie uprowadzonego syna Kriss de Valnor – Aniela. Z drugiej –
losy Jolana, któremu Manthor zleca wyjątkowo trudną misję. Jej udane
wypełnienie to jedyny sposób by ocalić jego boską matkę Vilnię. Młodzieńcowi
przyjdzie zmierzyć się nie tylko z niebezpieczeństwem grożącym
śmiertelnikowi w krainie bogów, ale także z boską zawiścią…

Czy te dwa wątki splotą się ze sobą jeszcze kiedyś w przyszłości,
czy raczej będą się coraz bardziej rozchodzić? Trudno orzec. Pewne
jest natomiast to, że przygody Jolana stały się obecnie o wiele bardziej
atrakcyjne niż perypetie jego ojca. Chociażby przez to, że spotykając
się z Bogami w Asgardzie nieuchronnie musi otrzeć się o „zwykłą”
przypadłość bogów – skłonność ku erotyce.

Saga o Thorgalu ewoluuje zatem i to nie tylko pod względem treści.
Zmienia się także nieustannie jej warstwa graficzna. Grzegorz Rosiński,
uwiedziony już chyba ostatecznie siłą malarstwa, ulega mu coraz
częściej i chętniej. I być może właśnie dzięki temu, czyni to z coraz lepszym
skutkiem. Pomimo głównie pastelowych odcieni, w jego pracach
pojawia się niesamowite bogactwo barw, widocznych nawet w scenach
rozgrywających się nocą. Szerokie plany i sceny plenerowe tchną
wspaniała przestrzenią, a sami bohaterowie, dobrze przecież znani,
zyskują jakby nowe oblicza. Znakomita praca graficzna.

Tak więc w Thorgalu wyraźnie idzie nowe, które wielbicielom „starego”
może się nie spodobać. Ale cóż, to wszak podobnie jak w rodzinie
Dziecka Gwiazd – czas na kolejne pokolenie. I bardzo dobrze!