Wspomnienia kogoś, kto przeżył własną śmierć. Wiesław Kępiński stracił rodziców i braci, rozstrzelanych 5 sierpnia 1944 roku w Warszawie. Ranny, cudem się z Rzezi Woli – tak ów krwawy epizod przeszedł do historii – uratował. Po wojnie wysłał list z prośbą o pomoc do redakcji „Expressu Wieczornego”. Wydrukowała go Karolina Beylin, a przeczytał Jarosław Iwaszkiewicz, który zaopiekował się sierotą.

Przez wiele lat Kępiński mieszkał i wychowywał się w domu pisarza na Stawisku. Potem towarzyszył autorowi „Sławy i chwały” w licznych podróżach po Polsce. W jego wspomnieniach pojawiają się m.in. królowa Elżbieta, Artur Rubinstein, Konstanty Ildefons Gałczyński, Julian Tuwim, Jerzy Andrzejewski, Jerzy Zawieyski, Wilhelm Mach, Jerzy Lisowski i Julian Stryjkowski.

Autor opisuje Warszawę przedwojenną i okupowaną przez hitlerowców, wspomina Powstanie Warszawskie, tułaczkę po zburzeniu stolicy, naukę w Państwowym Liceum Techniki Teatralnej i czterdzieści lat pracy w Telewizji Polskiej. Przytacza liczne anegdoty z życia w domu Jarosława i Anny Iwaszkiewiczów, doskonale oddające atmosferę Stawiska.