Opowieść o emigracji, a także spojrzenie na Strefę Gazy oczami kobiety, której udało się stamtąd uciec. To, co w tej powieści jest najciekawsze, wynika z wyjścia daleko poza skojarzenia człowieka Zachodu z Autonomią Palestyńską. Obrazy, jakie nam się nasuwają – konflikt z Izraelem, terroryzm, bariery i punkty kontrolne, intifada – zeszły tu na dalszy plan. Nie przed tym ucieka bohaterka. Izraelska opresja ujmuje rozgrywającą się historię w ramy, otacza ją niczym mury więzienia, ale to, co najgorsze, dzieje się jednak w środku.

Książka składa się z dwóch części. Część pierwsza, „Wyjedź”, opowiada historię ucieczki Asmy z Gazy do Hiszpanii, a następnie do Francji, w czym pomogli jej hiszpański archeolog José i Jean-Jacques, francuski fotoreporter. Część druga, „Wróć”, jest pełną szczegółów z codziennego życia retrospekcją na temat dojrzewania pochodzącej ze społeczności beduińskiej dziewczyny mieszkającej na osiedlu Czarnych, co w tamtejszych realiach oznacza niziny społeczne. Poznajemy rzeczywistość pełną uprzedzeń, rasistowskich zachowań i przemocy ze strony rodziny. Nastolatka spotyka się z jawną niesprawiedliwością, a narastający w niej gniew każe jej wreszcie uciekać od ojca, od bicia, upodlenia, wścibskich sąsiadów i od powielenia losu, jaki spotkał jej starszą siostrę. Ucieczka przed patriarchalnymi zwyczajami nie kończy się jednak wraz z przekroczeniem granicy. Bohaterce trudno jest się wyrwać z sieci uzależnień od mężczyzn. Jej hiszpański wybawiciel już za chwilę stara się ją ograniczać na swój sposób, a marzeniem Asmy staje się niezależność, którą symbolizuje własny pokój w schronisku dla emigrantów, gdzie wreszcie może żyć tak, jak chce.