„Wiersze wybrane” Jerzego Zagórskiego w opracowaniu Żanety Nalewajk to już szesnasty tom Biblioteki Zapomnianych Poetów pod redakcją Piotra Mitznera. Gwoli przypomnienia, w serii tej ukazały się wybory takich poetek i poetów, jak m.in. Olga Daukszta, Elżbieta Szemplińska, Anna Pogonowska oraz Stanisław Piętak, Arnold Słucki, Światopełk Karpiński czy Julian Wołoszynowski. Nie sposób przecenić znaczenia tej serii w dziele ocalania od zapomnienia znanych w swoim czasie, cenionych przez krytyków i lubianych przez czytelników twórców.

Jerzy Zagórski (1907-1984) zadebiutował jeszcze w dwudziestoleciu międzywojennym. Był członkiem grupy poetyckiej „Żagary” w Wilnie, do której należeli tacy poeci, jak Czesław Miłosz, Teodor Bujnicki czy Aleksander Rymkiewicz. Żagaryści zapisali się w historii literatury jako przedstawiciele tzw. Drugiej Awangardy, ale także współtwórcy nurtu zwanego katastrofizmem. Znakomitym tego przykładem tomy poezji Zagórskiego z lat 1933-1934: „Ostrze mostu” oraz „Przyjście wroga”. Wyjątki z tych książek otwierają „Wiersze wybrane”, w tym głośne przed wojną „Widzenia” z cyklu „Narodziny Antychrysta”, ale także wiersze z wydanego w 1937 tomu „Wyprawy”. Okres powojenny otwierają utwory z tomiku ogłoszonego w roku 1947 „Wieczór w Wieliszewie”. Całość wieńczą wiersze ze zbioru z roku 1975 „Komputerie i dylematy”.

Nie sposób nie wspomnieć tutaj, że Zagórski po wojnie pracował jako kierownik literacki teatrów w Krakowie, Bielsku-Białej i Kielcach, w 1956 osiadł w Warszawie, gdzie był recenzentem teatralnym „Kuriera Polskiego”, uprawiał eseistykę literacką, przełożył dramaty Michała Lermontowa, Aleksandra Błoka, Iwana Turgieniewa, ale także Jeana Giraudouxa, ponadto libretta oper Pucciniego i Wagnera. O jego losach i przemianach artystycznych kompetentnie pisze w posłowiu Żaneta Nalewajk.