Historia stara jak świat: w barze „mężczyzna pod czterdziestkę” poznaje kobietę młodszą o kilkanaście lat. Inna sfera, inne środowisko, inne wykształcenie, zainteresowania, potrzeby, podejście do życia. I jak w każdej podobnej historii – łączą się. Ona mówi o uczuciu, on lubi swoje samotnicze nawyki. Dla niej związek wydaje się ważniejszy, ma już za sobą nieudane małżeństwo, nieudane próby zaczepienia się w wielkim mieście (bohaterowie mieszkają w Nowym Jorku), równie nieudane eksperymenty ze zdobywaniem przyjaciół; on traktuje to jako romans, choć kobieta podoba mu się, nawet lubi z nią być, bywają chwile, kiedy budzi w nim namiętność, pożądanie, choć nieraz się przy niej nudzi. „Czy ją kochałem? Czy ona mnie kochała?” – to pytania przewijające się niczym pasek na telewizyjnym ekranie.

To wyjątkowa, przeprowadzona na zimno, z pewnym dystansem i żalem wiwisekcja związku, który rozpadł się z zaniku uczuć, do jakiego doprowadziła partnerów swoista apatia. Niemoralna propozycja, złożona kobiecie przez przypadkowego tancerza na restauracyjnym parkiecie, jest – podobnie jak w filmie o tym tytule – sprawdzianem związku. Narrator, który jest równocześnie bohaterem tej fabuły, zdaje sobie wtedy sprawę, że jednak łączyła ich miłość, ale podejmowane przez niego próby odzyskania kobiety są spalone, jedna po drugiej. Brak mu bowiem przekonania, że rzeczywiście tego chce. „Prawie nigdy niczego nie traktowałem poważnie”, mówi. I dowodzi tej postawy każdym słowem opowieści.

Doskonale, z ogromnym wyczuciem przełożona przez Annę Arno książka pisana jest stylem nietypowym dla, było nie było, utworu o miłości – zimne w gruncie rzeczy, cyniczne wypowiedzi bohatera pozornie nie nadają się do relacjonowania uczuć. A jednak da się w ten sposób pokazać samotność, poczucie beznadziei, nawet odrobinę szaleństwa.