Wystarczy, że wyglądasz inaczej. Wtedy ludzie się z ciebie śmieją albo się ciebie boją. Tak jak Zrostka i Henryka, którzy powstali z „tego, co martwe” – z kawałków ciał nieżywych ludzi. Henryk jest duży i sieje zniszczenie, miewa „niewytłumaczalne ataki niszczycielskiego ożywienia”, a na widok Zrostka ludzie krzyczą „potwór!”. „Niektórzy używają tego słowa, żeby poniżyć kogoś, kto wygląda inaczej”, tłumaczy mu jego przyjaciółka Alicja. „Ale wszyscy wyglądają inaczej”, zauważa Zrostek. On nie jest potworem, tylko osobą, wyjątkowo dobrą i wrażliwą osobą, która na krzywdę odpowiada miłością i przebaczeniem, lojalną, empatyczną i ciekawą świata. Tymczasem trafi do świata, w którym ludziom się wydaje, że mogą krzywdzić drugą osobę tylko dlatego, że uważają ją za inną.

W swojej mądrej, pełnej wiary i optymizmu wzruszającej opowieści o przyjaźni, tolerancji, akceptacji odmienności i poszukiwaniu własnej tożsamości Kenny przypomina, że to nie wygląd czyni z ciebie osobę i przyjaciela. Napisana prostym, chwytającym za serce językiem porusza serca, zarówno dzieci, jak i dorosłych. Podnosi na duchu. Poszerza horyzonty. A przede wszystkim skłania do refleksji – jak często pochopnie oceniamy kogoś po wyglądzie? Wykluczamy, zanim go poznamy? Dlaczego tak bardzo boimy się odmienności?

Zrostek jak Mały Książę podpowiada, by patrzeć sercem, bo „najważniejsze jest niewidoczne dla oczu”. Polubiliśmy Zrostka i Henryka. Na szczęście zakończenie daje nadzieję na ciąg dalszy. Może się jeszcze spotkamy? „Wszędzie”, jak powiedziałby Zrostek.