Violette mieszka w ogrodzie pamięci. Pielęgnuje dowody istnienia tych, którzy odeszli. Wysłuchuje pięknych i smutnych historii. Prowadzi niezwykły dziennik – scenariusz pogrzebów, scena po scenie opisuje każdy pochówek, który ma tutaj miejsce. Tak naprawdę Violette mieszka na cmentarzu. Podlewa kwiaty, porządkuje groby, sprząta znicze… Dogląda przyjaciół, których już nie ma na tym świecie, i troszczy się o tych żywych. Spędza tam całe dnie, wśród zmarłych czuje się jak u siebie. Dozorczyni cmentarna bohaterką powieści o miłości? I to jakże pięknej! Violette nie ma żadnej rodziny, mąż odszedł, spotkała ją największa tragedia. Żyje we własnym świecie cieni przeszłości, do którego niespodziewanie wdziera się pewien mężczyzna z córeczką. Czy bohaterka odważy się zostawić przeszłość za sobą?

To pełna czułości i empatii opowieść o śmierci i trwaniu, przesiąknięta zapachem i klimatem Francji, a jednocześnie chwytająca za serce, pełna nadziei historia o pięknej osobie i miłości wbrew wszystkiemu. „Delektuję się życiem, piję je małymi łyczkami niczym herbatę jaśminową z miodem” – pisze bohaterka, a jej niespieszna historia to pochwała zwykłego życia we wszystkich jego odcieniach, umiejętności cieszenia się z małych rzeczy, braku zachłanności, spokoju ducha. W historię Violette wplecionych jest wiele opowieści o miłości, a wszystkie się dopełniają. „Umieć znaleźć szczęście w codzienności, to bezpieczna inwestycja” – pisze autorka. Właśnie tej umiejętności możemy się uczyć od Violette. Nic dziwnego, że powieść we Francji i we Włoszech zyskała miano bestsellera. Działa kojąco, jak balsam na skołataną rzeczywistością duszę.