„Najnowsza historia Polski”
po raz pierwszy ukazała się w drugim obiegu w 1983 roku. Jej autor Wojciech Roszkowski
ukrywał się wówczas pod pseudonimem Andrzeja Alberta.
Po zniesieniu cenzury nakładem
PWN ukazało się kilka nowych,
stale aktualizowanych wydań,
a książka w wielu szkołach traktowana jest jako podręcznik na lekcjach historii.

Nie tylko przystępność wywodu
jest atutem tej książki. Tym, co budzi największy szacunek i uznanie
czytelników jest bezstronność Roszkowskiego, o którą niełatwo, zwłaszcza gdy się relacjonuje dzieje
najnowsze. „Autor tej książki nie jest narodowcem ani piłsudczykiem,
ludowcem czy socjalistą, nie chciałby też być definiowany jako antykomunista. Stara się szanować
wszelkie poglądy nie godzące w zasady moralne i godność ludzką.
Jest chrześcijaninem. Jest demokratą,
gdyż uważa, iż podstawą
zdrowego społeczeństwa jest wolny wybór, lecz daleki jest od skrajnego liberalizmu. Pomimo wszelkich narosłych wokół tego określenia chorobliwych komplikacji
autor jest polskim patriotą” – pisze o sobie we wprowadzeniu do nowego wydania książki Wojciech
Roszkowski.

Nowe wydanie ukazało się nakładem
wydawnictwa Świat Książki
w trzech elegancko oprawionych
tomach. Książka kończy się na rządach Leszka Millera z uwzględnieniem afery Rywina. Relacja prowadzona jest w tej samej
chłodnej, można powiedzieć, że podręcznikowej konwencji, co poprzednie tomy, co nie znaczy, że Roszkowski nie wystawia ocen. Ostatnie lata opisane są z troską o przyszłość polskiej demokracji i o kierunek reform w gospodarce
czy edukacji. Historyk kończy swój wywód znakiem zapytania: „Czy możliwe jest uzdrowienie polskiego życia publicznego?”. Odpowiedź przyniosą kolejne lata,
a więc szukać będziemy jej już w następnym wydaniu „Najnowszej
historii Polski”.