„Kawalerka z witrażem” Łukasza Nicpana

Państwowy Instytut Wydawniczy zaprasza na rozmowę z Łukaszem Nicpanem, jaką przeprowadzi red. Joanna Derda w czwartek 11 maja o godz. 18 w księgarni PIW-u przy ul. Foksal 17 w Warszawie. Będzie to premiera drugiej prozatorskiej książki Łukasza Nicpana zatytułowanej „Kawalerka z witrażem”.

Jak informuje wydawca, autor ponownie zanurza się w świat wspomnień, tym razem jednak zapuszcza się głębiej niż w „Fajerwerkach nad otuliną”. W tomie opowiadań „Kawalerka z witrażem” więcej jest odwołań do czasów dzieciństwa spędzonych w powojennej Łodzi i Radomsku. Zresztą nawet kiedy autor przeskakuje do lat 80., to ma się wrażenie, że to ten sam arkadyjski świat z czapkami ze sztucznego misia i z miękkim daszkiem. Narrator w formie krótkich, a jednak pełnych poezji opowieści oprowadza czytelnika po swoim życiu i zmieniających się z czasem axis mundi, a u Łukasza Nicpana magiczne jest wszystko: bona, bo nikt jej nie ma, mrugające zielonym okiem radio Pionier (rówieśnik autora) i elementarz Falskiego. Tu nawet kawalerka ma witraż…

Łukasz Nicpan urodził się w Łodzi w roku 1950. Po studiach polonistycznych na Uniwersytecie Warszawskim prowadził dział poezji w redakcji „Nowe Książki”. Wydalony w stanie wojennym, zajął się przekładami z literatury anglojęzycznej. Jako poeta debiutował tomikiem „Czyste ratownictwo” (PIW 1980). Artur Sandauer napisał recenzję tego tomiku, zatytułowaną „Wyobraźnia ery kosmicznej”, która potem weszła do zbioru „Poeci czterech pokoleń”. Po wydaniu tomu „Kwanty” (1984) zamilkł na 30 lat jako poeta. Wydany po przerwie tom „Do czytającej list” (2013) otrzymał pierwszą nagrodę (wespół z Krzysztofem Lisowskim) w konkursie poetyckim o Nagrodę Poetycką Krystyny i Czesława Bednarczyków, twórców londyńskiej Oficyny Poetów i Malarzy. Jego bibliografię poetycką uzupełniają: zbiór trenów po śmierci matki „Ostatnie dni lata” (2015), „Domowa księga rodzaju” (2016), nagrodzona wyróżnieniem w kategorii literackiej Stowarzyszenia Wydawców Katolickich Feniks 2017, oraz „Przejaśnienia” (2018).