Narratorem opowieści
jest tytułowy
bohater‚ Żyd rodem z Polski‚
który u schyłku
swoich dni‚ przykuty do inwalidzkiego
wózka‚
wspomina w Tel Awiwie swoje długie życie. Ale nie tylko swoje. Aszkenazyjczyk czworga imion – urodzony „w miesiącu tamuz roku
5661‚ w czerwcu 1901‚ w Krakowie”
– opowiada o dziejach kilku
pokoleń swego rodu‚ osiadłego w Chrzanowie w okresie zaborów. Labek – zwany także Lejbem‚ Arie i Leonem – opuszcza Polskę w połowie
lat trzydziestych‚ aby osiedlić
się w Palestynie‚ a potem zostać
obywatelem powstałego po wojnie Izraela. U schyłku dwudziestego
wieku‚ niemal stuletni starzec dokonuje rozrachunku z własną tożsamością
i poczuciem przynależności
narodowej.

Jest w tej fabule dużo nostalgii
za dawnym polsko-żydowskim światem Chrzanowa czy krakowskiego
Kazimierza. Jest dużo wzruszenia‚
a także humoru z jakim autor opisuje skomplikowane życie rodzinne
swoich przodków. Dystans wobec relacjonowanych wydarzeń‚ subtelna ironia i próba wytworzenia w sobie poczucia niezależności intelektualnej
sprawiają‚ że obcujemy z misternie
skonstruowanym klimatem. Klimatem przemijania i pogodzenia z tym co nieuchronne‚ względności uświęconych zasad religijnych‚ ludzkiej
mądrości i wrażliwości będących ponadinstytucjonalną drogą do poznania
ostatecznej prawdy.

Debiutancka‚ wydana w 1999 roku‚
powieść profesora pedagogiki na Uniwersytecie w Tel Awiwie‚ Mordechaja
Arieli‚ nie jest autobiografią autora.
To – jak głosi podtytuł – „biografia
możliwa”, a także refleksyjna opowieść‚
będąca pomostem do wciąż niełatwego zbliżenia pomiędzy narodami
polskim i żydowskim.