„Gdybym nie widział na własne oczy, jak lekarz
wyciąga go z łona mojej żony, nie uwierzyłbym, że
jest moim synem”. Tymi słowami „baba” czyli ojciec
Amira, tytułowego bohatera i narratora, skomentował
w rozmowie z mędrcem Rahim Chanem
swoje niezadowolenie z wrażliwego, pogrążonego
w świecie książek, niezaradnego syna. Ojciec
był człowiekiem sukcesu, przedstawicielem
dumnego narodu Pasztunów, uważających siebie
za jedynych prawdziwych Afgańczyków, autorytarnym
macho, którego wszyscy się bali, ale i szanowali, bo dzięki własnej
pracy stał się jednym z najbogatszych kupców w Kabulu, mieszkającym
z rodziną w willi z tarasami i ogrodem. Po śmierci matki, której
Amir nie znał, bo zmarła tuż po porodzie, chłopiec wychowywał się
tylko z ojcem i w jego cieniu, wspierany przez swojego przyjaciela,
Hassana, syna biednego służącego. Nie tylko o relacji między synem
i ojcem jest ta opowieść. To także dzieje przyjaźni dwóch chłopców
wychowywanych obok siebie, chociaż pochodzących z różnych klas
społecznych. Ale utwór ukazuje przede wszystkim dzieje Afganistanu,
kraju dziwnego i tajemniczego, w którym w latach 70. nie było
jeszcze telewizji i żeby obejrzeć mistrzostwa świata w piłce nożnej
bogaty „baba” leciał samolotem do Teheranu. To jednocześnie kraj
fascynujący i pociągający swoją egzotyczną wieloznacznością, gdzie
rządzą dzikie prawa honoru i zemsty oraz obyczajowe zakazy grzebiące
w zarodku szanse na miłość. To także cierpienie wygnańców,
którzy przed wojną uciekli do Ameryki, gdzie rozpoczynali wszystko
od początku, a przedtem stali się nędzarzami, bo wojna zabrała im
majątki. Takim wygnańcem jest właśnie Amir, tytułowy uczestnik zawodów
latawcowych. To właśnie ostatni z turniejów zaciąży na jego
psychice na wiele lat, bo żeby zaimponować ojcu wygraną zdradzi w okrutny sposób swojego przyjaciela. A po wielu latach spędzonych
za oceanem powróci do Kabulu, żeby odnaleźć swoje korzenie i dokonać
rozrachunku z życiem.

„Chłopiec z latawcem” jest debiutancką, wydaną w 2003 roku,
powieścią amerykańskiego pisarza pochodzenia afgańskiego, Khaleda
Hosseiniego, pochodzącego podobnie jak jego bohater z elitarnych
środowisk kabulskiej społeczności. Powieść zrobiła międzynarodową
karierę i została przeniesiona na ekran przez Marka Forstera
w 2008 roku.