Marzyli o dziecku, ale są marzenia, które pozostają niespełnione. Jack
i Mabel, bo o nich mowa, są już w tak zwanym słusznym wieku i chcieli
coś zmienić… Przenieśli się na Alaskę, by uciec od swoich myśli, by
zaznać wyciszenia, by odnaleźć drogę do siebie nawzajem. Ale Alaska
przyjęła ich wyniosła i chłodna, jak jej lody, i groźna jak dzikie zwierzę.
A dwoje zagubionych ludzi, zamiast zbliżyć się do siebie, oddala się coraz
bardziej. Dzieli ich ból, smutek.

Ale któregoś dnia z nieba zaczyna sypać śnieg. I następuje ta niezwykła
chwila, podczas której oboje czują przypływ beztroski, radości,
kiedy wybiegają na podwórze i z pięknego śniegu lepią postać
dziewczynki. Jakoś tak im wyszła spod palców zamiast bałwana. A następnego
dnia znajdują ślady małych stóp na śniegu i dziecko… Jeśli
czytaliście kiedykolwiek starą rosyjską baśń o Śnieguliczce, to od razu
powróci do was wspomnieniem. I strachem, że ta opowieść może
nie skończyć się za dobrze.

Dziewczynka zaczyna nadawać rytm życiu Mabel i Jacka. Jej obecność
daje im radość już z tego, że po prostu jest – ma zapach, można
jej dotknąć. W jakiś niewytłumaczalny sposób istnieje. I chociaż nie
wiedzą o niej zupełnie niczego, to kochają ją.

Czy „Dziecko śniegu” to opowieść o magii czy o rzeczywistości?
Trudno powiedzieć. Miesza realny świat z onirycznym w sposób tak
naturalny, że trudno jest odróżnić jeden od drugiego. Ta książka jest
równie urokliwa, co przerażająca i stanowi intrygującą literacką podróż
z jednej strony do mroźnej Alaski a z drugiej, gdzieś w głąb siebie.
I na pewno warta jest przeczytania.

A kiedy się już ją przeczyta, będzie się chciało od razu o niej opowiedzieć
– przyjacielowi, siostrze lub zupełnie nieznajomemu w pociągu
na przykład. Zdecydowanym atutem „Dziecka śniegu” jest przepiękna
okładka! Przyciąga wzrok, idealnie oddaje klimat powieści i zachwyca.