Jesteśmy daleko nie tyle od Chin, bo w dzisiejszym świecie odległości geograficzne uległy pozornemu skróceniu chociażby dzięki rozwojowi komunikacji lotniczej, co od chińskiej kultury. Wydaje się nam, że świat ten leży „po drugiej stronie lustra”, jak to było z Alicją w krainie czarów. Dlatego wszelkie prace, a zwłaszcza tak wybitnych specjalistów, jak autora „Dziejów” są niezwykle pomocne i intrygujące.

Aby uprzytomnić sobie co nam się kojarzy z chińską kulturą (i jak mało o niej wiemy), wymieńmy
tylko kilka haseł z niezwykle przydatnego słownika zawartego w ostatnim rozdziale „Dziejów” zatytułowanym znacząco „Chińszczyzna, czyli las osobliwości”. Znajdziemy tam: cztery skarby („wszystko, co jest niezbędne do pisania i malowania”), doufu (bardziej znane u nas jako tofu – czyli „sojowy ser”, o którym z rozbrajająca szczerością autor pisze, że „należy do zdecydowanych przeciwników tego specjału”), druk („jeden z największych wynalazków, jakich dokonali Chińczycy”), herbatę („narodowy
napój Chińczyków”), jedwab, kaligrafię („w Chinach to nie tylko sztuka pięknego pisania, ale także ważny dział sztuki równy malarstwu”), kompas („był znany w Chinach co najmniej od IV w. przed Chr.”), lakę („pierwsza masa plastyczna świata”), medycynę chińską („dzieli się na trzy działy: akupunktura, akupresura i ziołolecznictwo”), pałeczki do jedzenia („lepiej się źle nimi posługiwać, niż sięgać po nóż i widelec”), parasol („jeden
z najstarszych wynalazków dokonanych w Chinach”), ryż („podstawa kuchni chińskiej”) i wreszcie wachlarz („należy do najstarszych wynalazków”)
oraz zapałki („to także jeden z wynalazków chińskich”).