10 lipca 1973, aleja Obrońców Pokoju w Pradze. Olga Hepnarová, lat 22, wjeżdża ciężarówką w pełen ludzi przystanek tramwajowy. 8 ofiar śmiertelnych, 12 osób ciężko rannych, panika i chaos. „Milicjanci zasypują sprawczynię wypadku pytaniami:
– Hamulce się zacięły czy co? Na Boga, zasnęła pani za kierownicą?!
Hepnarová spokojnie odpowiada:
– Nie, nie zasnęłam, hamulce są sprawne. Umyślnie wjechałam na chodnik, to moja zemsta na społeczeństwie za to, jak traktowało mnie przez całe moje życie”.

Rozpoczyna się śledztwo. Roman Cilek skrupulatnie je relacjonuje. Równie wiernie rekonstruuje życiorys opisywanej, jak i przebieg jej procesu – Hepnarová była ostatnią kobietą skazaną w Czechosłowacji na karę śmierci. Wyrok wykonano. Książkę czyta się raczej jak wciągający kryminał psychologiczny niż typową literaturę faktu. Z rzetelnie zebranych przez autora zeznań świadków, listów, dokumentów sądowych i śledczych wyłania się wstrząsający obraz zakłamania ówczesnego systemu, niekompetencji służby zdrowia i bezradności sądu. Obcujemy z wyalienowaną – nie tylko z racji skłonności lesbijskich – i niewątpliwie niezrównoważoną umysłowo – jednostką, postanawiającą przekuć własną bezsilność i nienawiść w zbrodniczy czyn.

Na podstawie książki powstał film w czesko-polsko-słowackiej koprodukcji. Słabszy od książki – głównie z powodu pozbawionej  dramaturgii narracji. W plątaninie wątków widzowie się gubią, więc przed obejrzeniem obrazu – urzekającego subtelnym erotyzmem Michaliny Olszańskiej (roli tytułowa) uwiecznionej w obiektywie kamery Adama Sikory – powinni bezwzględnie zapoznać się z tą wciągającą lekturą.