22 września stuknęłaby mu siedemdziesiątka, lecz nie potrafię go sobie wyobrazić w roli statecznego emeryta. Był jednym z moich literacko-dziennikarskich wzorców. Regularnie czytałem felietony drukowane u progu ostatniej dekady zeszłego stulecia na łamach „Życia Warszawy”, systematycznie oglądałem wtedy w TVP 2 program „Czytane inaczej”.

Jan Olaszek detalicznie ukazuje koleje krótkiego, bo niespełna 45-letniego, życia tego literaturoznawcy. Pisze o epizodzie harcerskim w „Czarnej Jedynce”, nauce w Liceum im. Tadeusza Reytana, zaangażowaniu w Marzec `68, studiach polonistycznych na UW, epizodzie pedagogicznym w Liceum im. Stefana Batorego, próbach zaczepienia się w Instytucie Badań Literackich, sekretarzowaniu Jarosławowi Iwaszkiewiczowi…

Wyczerpująco przedstawia działalność Walca w podziemiu, zwłaszcza w drugim obiegu wydawniczym. Akcentuje aktywność w karnawale Solidarności, zwieńczoną internowaniem w stanie wojennym. Prezentuje, jak łączył pracę literacką z konspirą, przypomina stypendialny pobyt w USA. Aż nadchodzi III RP, w której opisywany zyskuje popularność tekstami nonkonformistycznymi. Przepłaca to atakami mainstreamu. Odpłaca ostrymi niczym brzytwa polemikami. „Janek przejechał się po nim walcem” – tak je komentowano. Bynajmniej nie na wyrost. Warto do nich sięgnąć, bo w znacznej części przetrwały próbę czasu.