Bohater najnowszej pracy wybitnego znawcy Rosji ukończył studia prawnicze i pracował – jako adwokat – w Petersburgu. Zasłynął, broniąc oskarżonych w procesach politycznych. Talent oratorki połączony z zapałem rewolucyjnym, jakim zaraził się w 1905 roku, uczynił go politykiem. W 1912 uzyskał z ramienia eserowców mandat do Dumy Państwowej. Po rewolucji lutowej został członkiem Tymczasowego Komitetu Dumy Państwowej, a także wiceprzewodniczącym Piotrogrodzkiej Rady Delegatów Robotniczych i Żołnierskich.

W gabinecie księcia Lwowa zrazu pełnił funkcję ministra sprawiedliwości, a potem kierował resortem spraw wojskowych i marynarki. W lipcu 1917 roku, dzięki doskonałym zdolnościom krasomówczymi skłonności do demagogii, został premierem Rządu Tymczasowego. Okazał się człowiekiem niezdecydowanym, nieprzewidującym i nieudolnym. Zarządzona przezeń ofensywa gen. Brusiłowa zakończyła się niepowodzeniem, a działania gen. Korniłowa – mające ma celu ukrócenie anarchii – zostały przez Kiereńskiego storpedowane. „Czerwony liberał” – jak trafnie określa go autor fascynującej monografii – bardziej obawiał się konserwatystów i zwolenników powrotu caratu niźli bolszewików. Nie zdołał się z nimi rozprawić, gdy miał ku temu doskonałą okazję i przegrał walkę o demokrację w Rosji. Skutki jego błędów świat odczuwa do dziś.

Rząd Kiereńskiego został obalony przez Lenina et consortes. Po nieudanej próbie odbicia Piotrogrodu z pomocą wojsk generała Krasnowa, ekspremier wyjechał do Francji, a następnie USA, gdzie aktywnie działał w kręgu rosyjskiej emigracji. Skądinąd silnie skłóconej i zinfiltrowanej przez szpiegów Kremla. Pod koniec 89-letniego życia bezskutecznie zabiegał o powrót do ZSRR, imponującego mu potęgą. Ponoć nawet spotkał się w tym celu z Chruszczowem. Pozostaje niewyjaśnione, czy na poczynania Kiereńskiego miała wpływ masoneria, do której należał.