Nadwrażliwość, nadmiar wyobraźni, potrzeba bliskości i budząca się
seksualność u progu dorosłości to mieszanka, jak się okazuje, dość wybuchowa,
czego dowodem jest historia Alby.

Mylnie powieść może zostać zaklasyfikowana jako romans, mylnie,
bo romansem z pewnością nie jest. To raczej studium psychologiczne
młodej, zadurzonej do obsesji dziewczyny wchodzącej w wielki świat zmysłów. Bo Alba, bohaterka „Kręci mnie Mads Mikkelsen”,
ma dopiero 19 lat i na pozór wiedzie spokojne życie – praca w księgarni,
glogg z przyjaciółmi, przygotowania do wyjazdu na studia do
Wiednia. Ale za zasłoną jej oczu budzą się coraz śmielej rozbudzane
rządze i namiętności. A wszystko to za sprawą nieznajomego czterdziestoletniego
klienta księgarni…

Stopniowo życie Alby miesza się coraz bardziej z jej fantazjami
– powiedzmy sobie szczerze, śmiałymi fantazjami – i niebezpiecznie
Alba skłania się ku zatraceniu w swoich fantazjach, aż po granice obłędu.
Powieść wywołuje rumieńce ale i niepokoi.

Pojawia się jednak pytanie, na które nie potrafię odpowiedzieć.
Czy fakt, że można się zagubić w fabule tej w zasadzie niezbyt grubej
książki jest kreacją literacką, działaniem mającym na celu za pomocą
zagmatwania i języka wzbudzić i w czytelniku poczucie zagubienia,
jakie bezsprzecznie odczuwa bohaterka, czy jest to wynik pewnych
niedociągnięć w warsztacie pisarskim młodziutkiej norweskiej autorki?
Z jednej strony książka się broni, opisy scen erotycznych są subtelne
i naturalne, a to przecież nie lada wyzwanie opisać w taki sposób
zbliżenie, by nie raziło wulgarnością, ale też nie pozostało bezbarwne.
Jednak mam poczucie, że w książce są pewne zgrzyty, które sprawiają,
że pojawia się wątpliwość związana z owym poczuciem zagubienia.
I oczywiście, skoro już przy pytaniach jesteśmy, to w kontekście
tej akurat historii nie sposób nie zadać i tego… Gdzie jest więc granica
między miłością a obsesją?