Fascynacja Schulzem towarzyszy Miklaszewskiemu, krytykowi, reportażyście,
aktorowi Tadeusza Kantora niemal „od zawsze”, a na pewno od
czasu studiów polonistycznych, kiedy podjął pierwsze próby naukowego
opukania dzieła niezwykłego artysty z Drohobycza. Potem los zetknął go
z Schulzem wielokrotnie, nie tylko jako kogoś, kto pisuje recenzje, ale także
bierze udział w kreowania świata według Schulza – to uczucie towarzyszyło
Miklaszewskiemu, kiedy występował w „Umarłej klasie” Tadeusza Kantora
– w jego opinii w przedstawieniu, w którym choć nie pada ani jedno słowo
zaczerpnięte z utworów Schulza, to aura jego pisarstwa, jego poezji
wszechogarnia ten właśnie spektakl. Skądinąd sugestywny opis tego spektaklu
stanowi sam w sobie trudny do przecenienia atut tej książki.

Miklaszewski relacjonuje swoje spotkania z ludźmi związanymi
z Brunonem Schulzem, jego krewnymi, byłymi uczniami, a choćby
tylko mieszkańcami Drohobycza, w którym z trudem, bo z trudem
udało się zachować pamięć o wielkim ziomku. Rozmówcy, których
cytuje, często gęsto stali się bohaterami jego telewizyjnych filmów dokumentacyjnych,
ocalających coś z atmosfery zamordowanego podczas
wojny miasteczka.

To jest książka napisana z pasją, niekiedy nawet irytującą, bo Miklaszewski
trwa przy swoich niegdyś pochopnie wygłoszonych sądach
(dotyczy to zwłaszcza jego filipik skierowanych pod adresem twórców
spektaklu „Manekiny”, opery Zbigniewa Rudzińskiego inspirowanej prozą
Schulza, która stała się kością niezgody między nimi a Kantorem).
Kto wie, czy te „grzechy” nie są walorem książki, bo dzięki temu jest
gorąca, polemiczna, pełna nieskrywanych emocji.

Osobną wartością publikacji jest starannie dobrana ikonografia,
a także skrupulatnie złożone indeksy, a wśród nich zestawienie adaptacji
scenicznych prozy Schulza w polskim teatrze i spis najważniejszych
inscenizacji wedle jego prozy na świecie.