Książka, którą niezwykle trudno określić jednym słowem. Już sam jej tytuł wskazuje, że nie jest ona prosta i jednoznaczna. Równie tajemniczy jest jej autor, o którym nie wiadomo właściwie nic.

Narracja skupia się wokół Lucjana, głównego bohatera i dominującego narratora historii. Powieść stanowią zapisy jego wspomnień oraz aktualnie zachodzących zdarzeń przemieszanych z irrealizmem. Paradoksalnie z tego pomieszania powstała intrygująca opowieść.

Chłopak jest outsiderem, ucieka od ludzi w świat książek, w świat własnych myśli, bo najbliższy mu świat „wypełniony był pijackim bełkotem, skomleniem kotów i zapachem szczyn z pobliskiej pijalni o zwodniczej nazwie »Stokrotka«. Nie było to dobre miejsce do wychowywania dzieci. Długo pojąć nie mogłem, co oni wszyscy, znaczy dorośli, mają w tych zasranych głowach, by żyć jak upodlone i brudne od gnoju bydło”. Wychowuje się z autystycznym bratem i matką, która utrzymuje ich trójkę za pieniądze z prostytucji. I nagle w tej beznadziei, która pogłębia pesymizm chłopaka, wyłania się Gabriela, z którą szybko odnajduje wspólny język oraz tajemniczy Franc, który twardo stąpa po ziemi. Podobnie jak w greckiej tragedii, losy nieświadomych niczego bohaterów powoli zmierzają do momentu kulminacyjnego.

To książka zwodnicza, wielopłaszczyznowa, złożona, gęsto okraszona ukrytymi znaczeniami i wielością filozoficznych przemyśleń. Zdaje się, że autor chciał wypowiedzieć w niej wszystko, co mu w duszy gra. Co myśli o miłości, wierze, pieniądzach, rodzinnych traumach… Wyznaje w pewnym momencie ustami wykreowanego przez siebie bohatera: „Pisanie to wewnętrzna potrzeba ludzi wrażliwych, choć można by sądzić, że zdarzają się wśród jego adeptów osoby przesiąknięte na wskroś duchem ekshibicjonizmu. Pisanie to przede wszystkim oddawanie się magii liter”. Czy Albin Perc będzie miał jeszcze inne historie do opowiedzenia?