Andrzej Żuławski to bez wątpienia jeden z najwybitniejszych polskich prozaików i myślicieli – z niezrozumiałych powodów uparcie przemilczany przez krytykę. By poznać treść jego najnowszej książki o tak intrygującym tytule, trzeba ją przeczytać. Streszczenie anegdoty nie stanowi wystarczającej zachęty do lektury dzieła tej rangi, choć ową anegdotę autor konstruuje z wielką precyzją i troską o wybrzmiewanie znaczących dla niej faktów w coraz to innych kontekstach rzeczywistości. Także z troską o błyskotliwość i atrakcyjność opowiadania, charakteryzującego się inteligentnym i trafnie mierzącym w prawdę poczuciem humoru, zbliżającym go do czytelnika. Czytelnik, niepostrzeżenie wciągany w lej przedstawianej rzeczywistości, staje się niejako …