- Zaskakuje nas pani książkami w coraz to innej konwencji.  „Azyl” to kolejny rozdział w pani twórczości, kolejne wcielenie Izy Sowy. Tym razem autorka wykracza poza granice naszego kraju. Jedna z moich książek dla nastolatek - „Blanka” - też była wakacyjna, bo bohaterka wyjeżdża z babcią do Rumunii, w okolice Mangalii. Przyznam, że tamtą powieść pisało mi się bardziej beztrosko niż tę. Choć również występowały w niej porzucone zwierzaki. - Czy azyl w Žarkovicy przedstawiony w książce istnieje naprawdę? Tak. Tyle że ja nie byłam w Dalmacji równie długo jak powieściowa Wiktoria, ze względu na zobowiązania w kraju. Wiktoria mogła uciec i tam do woli się zastanawiać nad swoim życiem. Ja wyjeżdżałam na tygodniowe wakacje głównie po to, żeby przyjrzeć się Sandrze i odrobinę w tym krótkim czasie pomóc. I paradoksalnie okazało się, że zapominając o życiu, które zostawiłam w Krakowie, też sobie coś poukładałam. Popularne jest, i szczególnie podkreślane przez telewizyjnych ekspertów, żeby najpierw należy zadbać o siebie, a dopiero potem pomagać innym. „Napchaj się do syta, a resztkami ewentualnie podziel się z innymi”.  Złota zasada pokolenia „Jestem tego wart/a”. Tymczasem z moich doświadczeń wynika, że ludzie, którzy najwięcej robią dla innych – w Polsce i za granicą – dzielą się tym, co mają, a nie tym, co im zbywa. Nie skupiają się na masowaniu ego, tylko rzucają się na pomoc, bo nikt inny tego nie robi. Nie czekają na lepsze czasy, kiedy już nagromadzą zapasy i zaliczą wszelkie możliwe terapie. Działają tu i teraz. Bardzo skutecznie. Paradoksalnie zdarza się tak, że kiedy skupią się na innych, słabszych, nie myśląc o dopieszczaniu ego, najbardziej pomagają sobie. Przyznam szczerze, że pracując ciężko fizycznie, bo w Žarkovicy jest taka praca, spędziłam najlepsze wakacje. Właśnie tam, pod palącym słońcem, umęczona i brudna czułam się …