Józef Tejchma zmarł 13 grudnia w Warszawie. Miał 94 lata.

Urodzony 14 lipca 1927 roku w Markowej, w rodzinie chłopskiej – historyk, współtwórca i lider ruchu młodowiejskiego, działacz polityczny i państwowy, dyplomata i publicysta. W latach 1968-1980 członek Biura Politycznego KC PZPR. W latach 1972-1979 wicepremier w rządzie Piotra Jaroszewicza. Dwukrotnie minister kultury i sztuki w latach 1974-1978 i 1980-1982. Minister oświaty i wychowania – w latach 1979-1980. W 1980 r. ambasador PRL w Szwajcarii, w latach 1984-1988 ambasador PRL w Grecji i na Cyprze. Poseł na Sejm PRL III-VII kadencji (1961-1980). Członek Rady Stowarzyszenia Autorów ZAiKS.

Przez środowisko artystyczne był uznawany za “partyjnego liberała” pozwalającego twórcom na stosunkowo znaczącą swobodę twórczą.

Po tym, jak Czesław Miłosz otrzymał literacką nagrodę Nobla – wbrew partii – przyjął go uroczyście w pałacu Łazienkowskim. “Brat powitał go z wszelkimi honorami, zorganizował słynne spotkanie w pałacu Łazienkowskim. Nie wyobrażał sobie, by zachować się inaczej i jako minister kultury nie zaprosić noblisty. Wkrótce potem podał się do dymisji. Tamta władza nigdy nie karała od razu” – opowiedział “Wyborczej” Antoni Tejchma.

Po 1989 roku pracował nad wspomnieniami i swoimi refleksjami na temat systemu komunistycznego. Po przejściu na emeryturę dużo pisał. W 2015 roku wydał książkę “Stary świadek nowej historii Polski” (Oficyna Wydawnicza ASPRA-JR). Promocja publikacji odbyła się w Klubie Księgarza, którego Józef Tejchma był stałym bywalcem.

O byciu ministrem za czasów Jaruzelskiego mówił “Wyborczej” w 2017 r.: “To była najgłupsza decyzja w moim życiu”.