Kolejny tom serii „Inne Konstelacje” – lektur, które ukształtowały wyobraźnię Olgi Tokarczuk.

Najsłynniejsze opowiadania legendarnej argentyńskiej pisarki.

Magia codzienności i niesamowitość. Niezwykłość kryjąca się w tym, co zwyczajne. Czym jest szaleństwo, czym normalność? Kto jest ofiarą, a kto katem? Dla Silviny Ocampo odpowiedź nigdy nie jest jednoznaczna.

„Furia i inne opowiadania” to zebrane w jednym tomie najwybitniejsze utwory Silviny Ocampo, argentyńskiej pisarki, żony Adolfa Bioy Casaresa, przyjaciółki Jorgego Luisa Borgesa. Nie było jej dane – tak jak innym pisarkom w tych latach, ze względu na płeć – zaistnieć w zbiorowej świadomości czytelników podczas boomu na literaturę iberoamerykańską w latach 60. XX wieku.

Ocampo kreśli mroczne historie na granicy rzeczywistości i fantazmatów, gdzie niewinne na pozór sytuacje przybierają niepokojący kierunek, a ludzie zaczynają dopuszczać do głosu własne demony. Bohaterów tych opowiadań – a są to najczęściej dorośli, dzieci i zwierzęta – łączą wrażliwość, przenikliwość i brutalność. Te cechy znajdują ujście w codziennych rytuałach, które – jeśli spojrzeć głębiej, szerzej, „inaczej” – spowija tajemnicza aura. Co się za nią kryje?

Siła tej subtelnej zajadłości tkwi w jej [Ocampo] spokoju i niewzruszeniu, identycznych jak u dzieci, obejmujących także ich czyste spojrzenie i lekki uśmiech. Zajadłość, która nigdy nie odrywa się od niewinności: niewinność jako maska zaciekłości, a może zaciekłość jaka maska niewinności…

Italo Calvino

Silvina Ocampo proponuje nam rzeczywistość, w której współistnieje to, co chimeryczne, i to, co domowe, drobiazgowe okrucieństwo dzieci i staranna czułość, paragwajski hamak na wiejskiej posesji i mitologia (…). Ważne są dla niej kolory, odcienie, kształty, wypukłość, wklęsłość, metale, szorstkość, gładkość, przejrzystość, kamienie, rośliny, specyficzny smak każdej godziny i każdej pory roku, muzyka, poezja i ciężar dusz (…). Jeśli chodzi o słowa, które mogłyby ją zdefiniować, najprecyzyjniejszym wydaje mi się: genialna.

Jorge Luis Borges

Silvina Ocampo (1903–1993) – jedna z najważniejszych pisarek argentyńskich, jej twórczość jest zaliczana do kanonu literatury hiszpańskojęzycznej XX wieku. W Polsce ciągle niedostatecznie odkryta. Żyła w kręgu najwybitniejszych twórców swoich czasów – była przyjaciółką oraz współpracowniczką Jorgego Luisa Borgesa, żoną Adolfa Bioya Casaresa i siostrą szefowej wpływowego argentyńskiego pisma „Sur” Victorii Ocampo. Pisała głównie opowiadania, sześć z nich ukazało się po polsku w antologii Opowiadania niesamowite z Hispanoameryki (PIW, 2022).

„Borges na końcu krótkiego tekstu z 1950 roku zatytułowanego Mur i książki przedstawił ars poetica Ocampo (oraz własną) w formie następującego manifestu: «Muzyka, poczucie szczęścia, mitologia, twarze naznaczone czasem, pewne zmierzchy i pewne miejsca chcą nam coś powiedzieć lub powiedziały nam coś, czego nie powinnyśmy byli stracić, lub coś nam powiedzą; sama zapowiedź jakiegoś objawienia, które się nie pojawia, jest być może faktem estetycznym». Wszystkie opowiadania Ocampo są o czymś, co przeoczyliśmy, choć nie powinnyśmy byli przeoczyć”.

Albert Manguel (fragment posłowia)

 

W serii “Inne Konstelacje” ukazały się dotąd:

Leonora Carrington, Trąbka do słuchania

Elaine Morgan, Pochodzenie kobiety

 

Silvina Ocampo „Furia i inne opowiadania”

Premiera: 17.04.2024