Pogrzeb zmarłego 15 listopada ubiegłego roku Witolda Sadowego odbędzie się 15 czerwca. O godz. 13. zostanie odprawiona mszą święta żałobna w kościele bł. Edwarda Detkensa przy ul. Dewajtis 3 (w Lasku Bielańskim), po czym o godz. 15. nastąpi odprowadzenie do grobu od bramy na Cmentarzu Komunalnym Powązki Wojskowe w Warszawie.
Życie Witolda Sadowego było niezwykłe. Był fenomenem, który dożył w pełni sił twórczych 100 lat, a niemal do końca swych dni publikował wspomnienia o zmarłych aktorach i ludziach sceny, których poznał w swym długim życiu.
Urodził się 7 stycznia 1920 roku w Warszawie, zmarł 15 listopada 2020 w Domu Artystów Weteranów Scen Polskich im Wojciecha Bogusławskiego w Skolimowie pod Warszawą. Pokolenia publiczności zapamiętały go jako aktora teatralnego, a także filmowego.
Debiutował 8 maja 1945 jako aktor rolą Floriana w sztuce Maurice Maeterlincka „Burmistrz Stylmondu” w Teatrze Miasta Stołecznego Warszawy. W następnych latach grał w teatrach warszawskich: Miejskich Teatrach Dramatycznych, w Teatrze Polskim, Teatrze Nowym, Teatrze Młodej Warszawy, Teatrze Klasycznym (późniejszym Teatrze Studio), Teatrze Rozmaitości. Gościnnie występował także w Teatrze Ateneum. Po raz ostatni wystąpił na scenie 26 grudnia 1989 roku w roli Feldmarszałka w „Gałązce rozmarynu” Zygmunta Nowakowskiego.
W latach 80. rozpoczął działalność jako felietonista teatralny w warszawskich gazetach: „Życiu Warszawy”, „Życiu Codziennym”, „Słowie”, „Expressie Wieczornym” i w ukazującym się w Nowym Jorku „Nowym Dzienniku”. Jako emeryt od 1985 roku na łamach „Życia Warszawy”, a potem „Gazety Wyborczej”, publikował nekrologi zmarłych aktorów i reżyserów, dlatego był nazywany „Charonem, który przeprawia na drugi brzeg warszawskich aktorów”.
Był autorem książek oraz artykułów na temat ludzi teatru i filmu, nazywany „kronikarzem życia teatralnego Warszawy”. W uznaniu jego zasług Związek Artystów Scen Polskich nadał mu tytuł członka zasłużonego.
W styczniu 2020 roku stacja TVP Kultura wyemitowała reportaż „Sto lat Witolda Sadowego” z okazji obchodów stulecia urodzin, w którym publicznie oznajmił, że jest gejem. Od 1942 roku żył w związku z inżynierem Janem Ryżowem do jego śmierci w 1996, o czym oczywiście wiedziano w świecie artystycznym.
Był odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1979), Medalem 40-lecia Polski Ludowej (1986), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1987), Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2001), Brązowym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” (2008), Specjalnym „Feliksem Warszawskim” (2011), Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski „za wybitne zasługi dla kultury polskiej, za osiągnięcia w pracy twórczej i działalności artystycznej” (2012), Złotym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” (2015), a także Medalem Stulecia Odzyskanej Niepodległości (2020).
